شب صدسالگی استاد محمدعلی موحد

«2خرداد 1402، مرکز دائره‌المعارف اسلامی «از بخت شکر دارم و از روزگار هم که در محفلی حضور دارم که یکی از بزرگترین مفاخر ملی کشور ما در صد سال اخیر به صدسالگی رسیدند و ما در بزرگداشت این مرد بزرگ و عرض ارادت به محضر ایشان گرد هم آمده‌ایم و به تعبیر مولانا نشان میدهیم که مادح خورشید مداح خود است، که دو چشمم روشن و نامرمد است. قدردانی از امثال استادِ من دکتر موحد درواقع اشعارِ به این است که ما هم از فهم و درایتی برخوردار این وگرنه این بزرگان در خودشان عظمتی دارند که به تعظیم امثال من نیازمند نیستند. من در طول سالهایی که در محضر استاد بوده‌ام و با چشمان خرد خودم بزرگیهای ایشان را به کرات و مرات و به صور مختلف دیده‌ام، از باب ادای دین، تا حال در دو نوشته و در دو سخنرانی در این چهار موضع آن چه دیده‌ام از عظمتهای شخصیتی و منشی ایشان و از بزرگی های اخلاقی و رفتاری ایشان انعکاس داده‌ام. بنابراین، الان اصلا قصد ندارم آن چه را در آن چهار بار گفته‌ام تکرار کنم. امروز، به چیز دیگری میخواستم سروران را توجه دهم و آن چیز این است که دکتر موحد غیر از ویژگی های شخصی که دارند که بارها و بارها همه ما به چشم دیده‌ایم و مشاهده کرده‌ایم، در عین حال تعلق به نسلی دارند که آن نسل ویژگی هایی داشت که روزبه‌روز این ویژگی ها در حوزه اجتماعی ما و در حوزه فرهنگی ما کمتر به چشم میخورند. امروز قصد دارم که ویژگی های آن نسل را که یکی از بزرگترین و شاخصترین و بارزترین چهره های آن نسل خود حضرت استاد اند، تا جایی که به عقل قاصرم میرسد ذکر کنم تا درسی هم باشد برای کسانی که بعدها میخواهند در راه امثال این استاد قدم بزنند...»