بهرام غرقی دشتی سوزناک برای مرگ جوان

کجايي اي گل ياس سپيدم؛ کجايي اي اميد نا اميدم گل پژمرده باغ خزاني؛ چه سختي ها به پاي تو کشيدم! همش ياد از حبيبون وفادار… چرا رفتي مرا تنها نهادي؛ چرا در شهر غربت پا نهادي؟ هاي مگر ديدي تو از من بي وفايي؛ آخي که رفتي داغ بر دل ها نهادي! به مهر خود مرا مجنون نمودي، شروه عجل جونم اجل عباس مفتاح به سازي دلربا افزون نمودي؛ خزان آمد تو را از من جدا کرد سفر کردي؛ مرا محزون نمودي اي دل … يکي بلبل ز هجر يار ميگفت، يکي گفت از غم دلدار ميگفت يکي بلبل ز هجر يار ميگفت؛ يکي گفت از غم دلدار ميگفت