آموزش نحوه کادربندی در فیلمبرداری قسمت 12

کادربندی (به انگلیسی: Framing) به محل و چگونگی قرارگیری عناصر موجود در یک صحنه، در عکس یا تابلوی نقاشی، کادربندی گفته می‌شود.[نیازمند منبع][۱] با وجود این که دوربین‌ها و تجهیزات عکاسی روزبه‌روز خودکارتر و دقیق‌تر می‌شوند، هنوز تفاوت‌های بسیاری بین عکس‌های یک عکاس آماتور و یک عکاس حرفه‌ای وجود دارد. یکی از نکات مهمی که یک عکس حرفه‌ای و با ارزش را از یک عکس ضعیف و آماتوری متمایز می‌کند، کادربندی و ترکیب‌بندی صحیح عکس است. انواع کادربندی[۲] کادر افقی پرکاربردترین نوع کادربندی، کادربندی افقی است. این کادر با حالت عناصری که در امتداد خط افق گسترده شده‌اند، متناسب است. کادر عمودی نمونه‌ای از کادربندی عمودی کادربندی عمودی، پویاتر از افقی است؛ بنابراین موضوع‌ها در آن پرجنب‌وجوش‌تر به نظر می‌رسد. این کادر با حالت موضوع‌هایی که شکل کلی آنها با عمودی است، مانند مناره‌ها و همخوانی بیشتری دارد. کادر مربعی به دلیل تساوی بین اضلاع این کادر، بیننده به تساوی به چهار ضلع و زاویه آن جلب می‌شود. این نوع کادربندی کمتر از سایر انواع یاد شده به کار برده می‌شود. بهبود کادربندی کادربندی افقی (استفاده از قانون یک سوم) برای بهبود کادربندی تصاویر، معمولاً عکاسان از اصول زیر بهره می‌برند: قانون یک‌سوم - (قرار دادن سوژه روی خطوط یک سوم) قانون نقاط طلایی - (قرار دادن نقاط کلیدی سوژه - مانند چشم‌ها - روی نقاط طلایی تصویر) ایجاد حالت S - (انحنای سوژه) ایجاد حالت X - (برخورد سوژه با عوامل محیط در طول قطرهای کادر) بررسی پس‌زمینه و پیش‌زمینه تصویر - (تنظیم دیافراگم، عمق میدان و نوع کادر عکس) استفاده از کادرهای طبیعی - (استفاده از عناصر موجود - مانند پنجره - به عنوان کادر در تصویر) استفاده از قاعده فرد - (گنجاندن سوژه در کادر با ضریب اعداد فرد) عَکس (عربی) یا فوتوگراف (به انگلیسی: Photograph) گونه‌ای تصویر است که بر اثر تابش نور بر یک سطح حساس به نور (معمولاً فیلم عکاسی یا یک تصویرساز الکترونیکی مانند دستگاه جفت‌کننده بار یا تراشهٔ سیموس (به انگلیسی: CMOS) به‌دست می‌آید. بیشتر فرتورها با استفاده از دوربین آنالوگ گرفته می‌شوند. دوربین آنالوگ از لنز برای واضح‌سازی طول موج‌های مرئیِ نور در بازتولیدی که برای چشمان انسان دیدنی باشد استفاده می‌کند. فرایند ساخت فرتور را عکاسی می‌گویند.[۱] نخستین فرتور در سال ۱۸۲۶ یا ۱۸۲۷ م. به‌دست ژوزف نیسه‌فور نیپس ثبت شد.[۲] واژه فوتوگراف در سال ۱۸۳۹ توسط سر جان هرشل ابداع شده‌است و برگرفته از یونانی (φῶς (phos به معنای «نور، درخشش، روشنایی» و (γραφή (Graphê به معنی «نگارش، نوشتن» با هم به معنی «نگارش با پرتو» است. نباید عکس (فرتور) را با تصویر (انگاره) اشتباه بگیریم؛ عکس (جز) نام دسته‌ای از تصویرها (کل) است. فیلم (تلفظ فرانسویِ film) یا فِلم (تلفظ انگلیسیِ film، رایج در فارسی افغانستان (دری) و اردو) که همچنین «مووی» (به انگلیسی: movie) یا «تصویر متحرک» (به انگلیسی: motion picture) نیز گفته می‌شود، اصطلاحی است که به‌طور عام شامل تصاویر متحرک است. فیلم در لغت به معنی «نوار باریک» است و چون برای اولین بار، تصاویر متحرک، روی فیلم عکاسی ثبت می‌شد و به این وسیله، نمایش داده می‌شدند، این نام روی تصاویر متحرک ماند؛ البته امروز خود کلمه «فیلم» به‌طور تخصصی فقط به تصاویر متحرک گفته می‌شود که در سینما نمایش داده می‌شوند، فیلم‌هایی که پس از پایان اکرانشان در سینما، از تلویزیون پخش شود را «فیلم سینمایی» می‌گویند و اگر از ابتدا فیلمی را مختص تلویزیون بسازند و ربطی به سینما نداشته باشد، به آن «فیلم تلویزیونی» می‌گویند. همچنین فیلم‌هایی که به صورت چند سری (اپیزود) یا قسمت باشد به آنها سریال می‌گویند. در نتیجه فیلم‌ها به سه دسته شامل: فیلم سینمایی، فیلم تلویزیونی و سریال دسته‌بندی می‌شود. ریشه این نام در این واقعیت است که فیلم عکاسی به‌طور تاریخی عنصر اساسی رسانه ضبط و پخش تصاویر متحرک به حساب می‌آمده. تولید فیلم‌ها از طریق ضبط تصویر مردم و اشیاء واقعی با دوربین یا به وجود آوردن آن‌ها از طریق تکنیک‌های انیمیشن یا جلوه‌های ویژه است. فیلم‌ها از مجموعه‌ای از قاب‌های انفرادی تشکیل شده‌اند که زمانی که به سرعت و پشت سرهم نمایش داده می‌شوند، توهم حرکت را در بیننده به‌وجود می‌آورند. بر اثر پدیده‌ای به نام تداوم دید که بر اثر آن یک منظره برای کسری از ثانیه پس از از بین رفتن آن در حافظه می‌ماند، چشمک‌های بین تصاویر، قابل رویت نیستند. همچنین عامل ارتباط عامل دیگری است که باعث مشاهده تصاویر متحرک می‌گردد. این اثر روانی به نام حرکت بتا معروف است.