سوره حمد_حجت الاسلام قرائتی_قسمت سوم: « الْحَمْدُ للّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ»

«الحمدللّه»، بهترین نوع تشکّر از خداوند است. هر کس در هرجا، با هر زبانی، هرگونه ستایشی از هر کمال و زیبایی دارد، در حقیقت سرچشمه آن را ستایش میکند. البتّه حمد خداوند منافاتی با سپاسگزاری از مخلوق ندارد، به شرط آنکه به امر خداوند و در خط و مسیر او باشد. خداوند، پروردگار همه آفریده هاست. «و هو ربّ کلّ شیء» آنچه در آسمانها و زمین و میان آنهاست، پروردگارشان اوست. «ربّ السّموات والارض و مابینهما» حضرت علی علیه السلام میفرماید: «من الجمادات والحیوانات»؛ او پروردگار جاندار و بیجان است. «له الخلق والامر تبارکاللّه ربّ العالمین» هم آفرینش از اوست و هم اداره آن، و او مربی و پرورش دهنده همه است. مراد از «عالَمین» یا فقط انسانها هستند، مانند آیه ۷۰ سوره حجر که قوم لوط به حضرت لوط گفتند: «أوَ لم ننهک عن العالمین» آیا ما تو را از ملاقات با مردم نهی نکردیم؟ و یا مراد همهی عوالم هستی است. «عالَم» به معنای مخلوقات و «عالَمین» به معنای تمام مخلوقات نیز استعمال شده است. از این آیه فهمیده میشود که تمام هستی یک پروردگار دارد و آنچه در جاهلیت و در میان بعضی از ملّتها اعتقاد داشتند که برای هر نوع از پدیده ها خدایی است و آن را مدبّر و ربّ النّوع آن میپنداشتند، باطل است.