بخشی از شعر "سماعِ سوختن" "هوشنگ ابتهاج"

شبم از بی ستارگی، شبِ گور در دلم گــــرمیِ ســتاره ی دور آذرَخشَم گـــهی نشانه گرفت گه تگـــرگم به تازیانه گرفت بر ســـرم آشیانه بست کــــلاغ آسمان تیره گشت چون پَرِ زاغ مرغِ شبخوان که با دلم می خواند رفت و این آشــیانه خــــالی ماند آهوان گم شدند در شبِ دشت آه از آن رفتگانِ بی برگــشت... Hushang Ebtehaj | هوشنگ ابتهاج