حسین فرجی _ شو سال / لری

حسین فرجی شو سال قد می یا که سرت مینه دلم درده عزیز ارمه موردم تو سیمه اشکی نریز آخرش هر کسی باید بمیره ده دل خاک ، یه ذره جا بیره شو سالم که رسس جومکه مشکیته درآر یه گل سرخی عزیز تو ده سر خاکم بکار می کشی سرمه د چش چش تو بی سرمه خووه افتاو لوه بونم ار که زرده خنت نوهه تیر سیلت و دلم شوری و شوقی نشنه