غزل 449 - حافظ - ای که مهجوری عشاق روا می‌داری

ای که مهجوری ِ عشاق روا می‌داری، عاشقان را ز بر ِ خویش جدا می‌داری، تشنه ی بادیه را هم به زلالی دریاب، به امیدی که در این ره به خدا می‌داری، دل ببردی و بحل کردمت ای جان لیکن، به از این دار نگاهش که مرا می‌داری، ساغر ِ ما که حریفان ِ دگر می‌نوشند، ما تحمل نکنیم ار تو روا می‌داری!