بیماری چهار (دره‌ای پرطول و پرعمق بین جهان بیمار و جهان پزشک وجود دارد.)

بیماری چهار روزنبام می‌گفت: نزدیک به نیم قرن به طبابت مشغول بودم اما تا زمانی که خودم بیمار و در بیمارستان بستری نشدم و مزه طبابت خودم را نچشیدم، نتوانستم بفهمم که دره‌ای پرطول و پرعمق بین جهان بیمار و جهان من وجود دارد. دره‌ ای چنان با فاصله که صدا به صدا نمی‌رسد؛ صدای بیمار به گوش من. چنان شکافی که ارتباط میان بیمار و من را مختل می‌کند، تشخیص‌های من را ناکام می‌گذارد و جلوی درمان مؤثر بیمار را می‌گیرد. دکترروزنبام تا آن وقت که سخت بیمار نشده بود، نمی‌دانست دیدگاه آنکه روی تخت دراز کشیده است با دیدگاه آنکه کنار تخت ایستاده است، کاملاً دوتاست. وقتی پزشکی بیماری‌ سخت و طولانی‌ و درمان‌ناپذیری را از سر بگذراند، همواره از این شکایت دارد که حرف زدن دربارۀ بیماری‌اش با همکاران پزشکش بسیار دشوار و بلکه ناشدنی است. همکاران، بیماری او را بر حسب عادتِ حرفه‌ای خود، رده‌بندی و درجه‌بندی می‌کنند ولی خود او چشمش دنبالِ یک شفابخش است تا معالجه‌کننده؛ دنبال «سلامتی زیسته» تا «سلامتی زیستی»؛ دنبالِ کسی که کمکش کند جایی برای بیماری در زندگی‌اش باز کند. با این حساب، احساس می‌کند نادیده گرفته شده است و نادیده گرفتن صدای بیمار به معنای نادیده گرفتن خود اوست و رنجی که می‌کشد. از کتابم با نام دربارۀ بیماری

• #تحصیلات_و_یادگیری
• #بیماری
• #دکتر
• #پزشک
• #رنج
• #نعیمه_پورمحمدی