غزل شماره ۱۷ حافظ/ غزل ۱۷ دیوان حافظ / سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

غزل ۱۷ دیوان حافظ ۱-سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت آتشی بود در این خانه، که کاشانه بسوخت ۲-تنم از واسطهٔ دوری دلبر بگداخت جانم از آتشِ مهرِ رخِ جانانه بسوخت ۳-سوز دل بین که ز بس آتش اشکم، دل شمع دوش بر من ز سر مِهر، چو پروانه بسوخت ۴-آشنایی نه غریب است، که دلسوز من است چون من از خویش برفتم، دل بیگانه بسوخت ۵-خرقهٔ زهدِ مرا، آب خرابات ببرد خانهٔ عقلِ مرا، آتش میخانه بسوخت ۶-چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست همچو لاله، جگرم بی می و خُمخانه بسوخت ۷-ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت ۸-ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی که نَخُفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت . نی‌نوا