بررسی دشمنی وهابیت با ایران و شیعه

مذهب وهابیت در قرن دوازدهم هجری توسط محمد بن عبد الوهاب، به عنوان عامل تفرقه و نفاق و فتنه به منظور تضعیف مسلمین و حفظ سیطره و منافع مستکبرین، در سرزمین حجاز تأسیس گردید، و در راستای تحقق آن اهداف شوم، بر اساس آموزه های ساخته دست استعمار از واژه های قرآنی و روایات ضعیف نبوی ـ صلی الله علیه و اله و سلم ـ، با دیدگاه ویژه و حربه تکفیر در میان مسلمانان ظهور نمودند. وهابیها از همان آغاز به وجود آمدنش همه مسلمین را تکفیر کرده و فقط کسانی را که به محمد بن عبدالوهاب و کتاب توحیو کشف الشبهات او ایمان می اوردند از نظر آنان مسلمان بودند. منتهی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران بر تکفیر شیعه متمرکز شدند و به اهل سنت چندان متعرض نمی شوند. وهابیها برای خود در این امر دلایل بی مبنا و غیر معقول دارند: وهابیون می­گویند: شیعه معتقد به تحریف قرآن است، حضرت آیت الله مکارم، می گوید: در زیارت عمره، وزیر امور مذهبی عربستان را ملاقات کردم، او از ما استقبال کرد ولی گفت: شنیده ام شما قرآنی غیر از قرآن ما دارید.[۱] و نیز آن ها می­گویند: شیعه منافق است، چون اهل تقیه هستند و تقیّه نوعی از نفاق است.[۲] و هم چنین آن ها شیعه را به خاطر زیارت قبور پیشوایان دینی و امامان معصوم ـ علیهم السلام ـ، قبوریون نامیده و مشرک می خوانند.[۳] و به عنوان مبارزه با آثار شرک در سال ۱۳۴۴ هـ مراقد و قبور امامان شیعه در بقیع را، و در سال ۱۲۱۶ حرم سید الشهدا را در کربلا، و اخیراً حرم عسکریین را در سامرا، ویران کردند. آنان دشمنی خاصی نسبت به اهل بیت رسول خدا دارند و در برابر آنان از بنی امیه و حتی یزید دفاع می کنند