خطای OBD Failure در فوتون ۴۶۰

مقدمه ای بر OBD: OBD مخفف عبارت On Board Diagnostic System است که به تجهیزات الکترونیکی مبتنی بر کامپیوتر به منظور عیب یابی و کنترل آلایندگی و احتراق از طریق نظارت بر عملکرد اجزای اصلی موتور گفته می شود که امروزه در بسیاری از خودروهای سبک و کامیون های سبک استفاده می شود. سیستم OBD متشکل از یک ECU (واحد کنترل الکترونیکی)، که با استفاده از ورودی از سنسور های مختلف (به عنوان مثال سنسور اکسیژن) برای کنترل قسمت های اصلی (به عنوان مثال، انژکتور سوخت) به بدست آموردن بهترن عملکرد خودرو کمک میکند. از طریق واحد کنترل الکترونیکی چراغ وضعیت خودرو یا چراغ نشانگر خطا (MIL) ، هشدار لازم را از بد عمل کردن خودرو به صاحب آن فراهم می کند. obd_system_components یک وسیله نقلیه مدرن می تواند صدها نوع از پارامترهای هشدار را از طریق DLC (وسیله اتصال عیب یابی) با استفاده از ابزار اسکن(Scan tools) پشتیبانی کند. OBD اولین استاندارد آلایندگی آژانس محافظت از محیط زیست (EPA) بود. طی سال های بعد از سیستم OBD بسیار تقویت شد.ODB استاندارد جدیدی بود که در اواسط دهه ۹۰ میلادی معرفی شد که کنترل موتور و مانیتورینگ قطعات شاسی و بدنه و تجهیزات جانبی را ، مانند کنترل عیب شبکه کل خودرو از قبیل عملکرد کاتالیست ، سنسور اکسیژن وضعیت احتراق و به خوبی انجام می دهد. ۲ نوع OBD وجود دارد OBD-I و OBD-II : OBD-I OBD-I اولین نسخه از سیستم OBD که در سال ۱۹۸۰ توسعه پیدا کرد. این سیستم در اوایل استفاده از اتصال دهنده اختصاصی، رابط های سخت افزاری، و پروتکل های مخصوص به خود استفاده میکرد. مکانیک که می خواست به اطلاعات عیب یابی خودرو دسترسی داشته باشه باید یک ابزار اختصاصی و متفاوت برای هر خودرو تهیه میکرد . OBD-I از پروتکل های متعدد با مجموعه ای از کابل ، آداپتور و ابزار های عیب یابی متفاوت عرضه میشد OBD-II در اوایل ۱۹۹۰ ، جامعه مهندسان خودرو (SAE) و سازمان استاندارد بین المللی (ISO)مجموعه ای از استانداردها برای تبادل اطلاعات دیجیتال بین ECU و ابزارهای عیب یابی ایجاد کردند . از آن پس تمام وسایل نقلیه سازگار با OBD-II باید از یک اتصال استاندارد عیب یابی (SAE J1962) و روش برقراری ارتباط از طریق یکی از پروتکل های ارتباطی استاندارد OBD-II ، استفاده میکردند. obd_timeline OBD-II برای اولین بار در