علاقه اجتماعی، میزان و معیار سلامت روان است/علائم یک ویروس خطرناک

به گزارش صفحه‌ی روانشناسی «مثبت زندگی» پایگاه خبری روزپلاس، آلفرد آدلر، نظریه پرداز بزرگ حوزه روانشناسی(1964) می‌گوید: علاقه اجتماعی، میزان و معیار سلامت روان است. علاقه اجتماعی، در واقع آن إحساس همدلی و همزیستی با دیگران است.احساس دلسوزی و مراقبت نسبت به اطرافیان. علاقه اجتماعی إحساس وحدت با کل بشریت است. کسی که علاقه ی اجتماعی رشد یافته ای دارد، برای برتری خودش تلاش نمی کند، بلکه برای کمال تمام انسان ها در یک جامعه ایده ال تلاش می کند. به عقیده آدلر، انسانی که علاقه اجتماعی ندارد، از سلامت روان برخوردار نیست. علاقه اجتماعی، بی تفاوتی را از بین میبرد. همیشه در جنگ با بی تفاوتی ها و اهمیت قائل نشدن نسبت به رفتار ها و کنش های دیگران است. انسانی که نسبت به ضرر های دیگران بی تفاوت عمل کند، و از رسیدن منافع به انسان های دیگر، ناراحت شود، این فرد از سلامت روان برخوردار نیست. علاقه اجتماعی، مغایر با خودخواهی و منفعت طلبی خودخواهانه است و هر آنچه نمودی از مقابله با علاقه اجتماعی داشته باشد، زنگ خطر برای سلامت روان فرد است. جامعه ای که در آن بی تفاوتی و عدم علاقه اجتماعی برقرار باشد، یعنی افراد آن جامعه، دارای روحیه برتری طلبی و خواهان نابرابری انسان ها هستند. و أساسا در نهان، معتقدند هیچ کس نباید از من بالاتر و مهمتر باشد و چیزی به نام برابری انسان ها برای من نفعی به دنبال ندارد. جامعه ای که بی تفاوتی در آن رواج داشته باشد ، جامعه بیمار است.در این جامعه همکاری رواج ندارد، همکاری اگر رواج نداشته باشد، تنازع برای بقا وجود دارد، جامعه ای شبیه به جنگل! علاقه اجتماعی، امری ذاتی و فطری است. اگر افراد فاقد این معیار سلامت روان باشند یعنی یادگرفته اند که اینگونه زندگی کنند و به مرور زمان‌به این بیماری مبتلا شده اند‌در نتیجه این بیماری میتواند واگیر دار باشد، چراکه فردی که یاد میگیرد، به بقیه هم می آموزد که چنین بی تفاوت باشند.