پدر روان‌شناسی بالینی ایران

پروفسور سعید شاملو بنیانگذار و پدر روانشناسی بالینی در ایران در سال ۱۳۰۸ در شهر ملایر استان همدان چشم به جهان گشود وپس از طی دوران دبستان و دبیرستان برای ادامهٔ تحصیل به کشور آمریکا رفت. در آنجا در دانشگاه جورج واشنگتن، دانشگاه ایالتی واشنگتن و دانشگاه ایلی نویز به دریافت درجات کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری در روانشناسی بالینی و فوق دکتری در روان درمانی نایل آمد. سپس در آمریکا دو سال با سمت استادیاری به تدریس پرداخت و نیز در بخش روانپزشکی بیمارستان ایلی نویز به عنوان روانشناس بالینی بخش، به فعالیت پرداخت.[نیازمند منبع] پس از بازگشت به ایران، از سال ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۲ در دانشکده پزشکی شهید بهشتی (دانشگاه ملی ایران) به تدریس و تحقیق و فعالیت بالینی پرداخت. از سال ۱۳۴۲ تا ۱۳۷۳ در دانشگاه تهران، سپس دانشگاه علوم پزشکی تهران با سمت‌های استادیاری، دانشیاری و استادی به تدریس و تحقیق و ارائه خدمات بالینی اشتغال داشت. در سال ۱۳۷۳، گروه روانشناسی دانشگاه علوم بهزیستی و توان بخشی را تأسیس کرد و از آن سال استادی و مدیریت همان گروه را بر عهده داشت. ریاست در جلسات اخیر پنجمین هیئت مدیرهٔ انجمن روانشناسی ایران از جمله کارهای او است. وی بانی تجدید حیات انجمن روانشناسی ایران بوده و در دوره‌های اول، دوم و پنجم ریاست هیئت مدیره انجمن را نیز بر عهده داشت. وی همچنین از پیشگامان طراحی سازمان نظام روانشناسی بود. یک هفته پس از برگزاری دومین کنگره بین‌المللی روان‌درمانی در شرق پس از برگزاری این کنگره بین‌المللی دچار حمله قلبی شد. پروفسور شاملو بلافاصله پس از ترخیص از بیمارستان و با وجود توصیهٔ پزشک معالج مبنی براستراحت، به دانشگاه رفت تا به امور جاری گروه، دانشجویان و انجمن روانشناسی ایران رسیدگی کند. چند روز پس از مراجعت به دانشگاه بار دیگر دچار حمله قلبی شد و از آن پس در بیمارستان بستری بود تا سرانجام در صبح‌گاه روز دهم دی‌ماه ۱۳۸۳ درگذشت و روز یازدهم دی‌ماه در قطعهٔ هنرمندان بهشت‌زهرا تهران به خاک سپرده شد.