انقلاب های بهار عربی_ قسمت 3_3 - زمستانی سرد

هار عربی توسط یکی از ضعیف ترین افراد جامعه آغاز شد و قدرتمندترین افراد رو به زانو در اورد. ده ها هزار شهروند عربی کشته شدند. دیکتاتورهای چند ده ساله به زیر کشیده شدند. مردم کشورهای عربی بعد از قرن ها زندگی در حکومت های دیکتاتوری و تمامیت خواه، خودشون رو در یک قدمی آزادی و دموکراسی میدیدند. میلیون ها جوان عربی آینده ای آزاد و روشن برای خودشون تصور میکردند. امید و آرزوهایی که عمر چندانی نداشتند و بهار عربی خیلی زود وارد پاییز و زمستانی سخت شد. تقریبا هیچکدوم از کشورها به رویاهای خودشون نرسیدند. بسیاری رویاهای خودشون رو نابود شده یافتند و دیگه امیدی برای آینده ندارند. بسیاری حتی آرزوی بازگشت به قبل رو دارند. اما کشورهایی که تا قبل از دیر شدن دست به اصلاحات اساسی زدند، تونستند امید و زندگی رو در بین مردم زنده نگه دارند. بهار عربی هنوز تموم نشده. در واقع میلیون ها مصری که حتی برای چند روز در میدان تحریر، طعم آزادی و اتحاد رو چشیدند، هرگز آدم های سابق نخواهند شد. میلیون ها تونسی که حتی برای چند روز در خیابان "بورقیبه" طعم آزادی و امید رو چشیدند، هرگز آدم های سابق نخواهند شد. میلیون ها لیبیایی که حتی برای چند لحظه بعد از کشتن قذافی، طعم رهایی از یک دیکتاتور بزرگ رو چشیدند، هرگز آدم های سابق نخواهند شد. بعد از این زمستان سخت، بهاری دیگر خواهد بود. بهار عربی دوم بهار عربی خیلی زود وارد دوره پاییز و زمستان شد. اما خیلی ها هنوز امید در دسامبر 2018 اعتراضات گسترده به وضع اقتصادی و نظام حاکم در سودان، باعث شد اون رویای آزادی اعراب که بعد از سالها شکست به نظر فراموش شده میرسید، دوباره زنده بشه. به دنبال خیزش مردم سودان و تنها یک سال بعد، مردم در الجزایر، مصر، عراق، سوریه، لبنان، مراکش، اردن، لیبی و حتی تونس بار دیگر به خیابان ها ریختند تا دوباره رویای جامعه ای آزاد رو زنده کنند. رویایی که برای بسیاری از کشورهای عربی به یک کابوس بی پایان تبدیل شده بود. به این اعتراضات سلسله وار "بهار عربی دوم" یا "تابستان عربی" گفته میشه. این اعتراضات همچنان ادامه داره ولی هنوز هیچ دیالوگی بین اسلامگراها و ملی گراها، در کشورهای عربی وجود نداره. به نظر میرسه تا وقتی که دو طرف سکولار و اسلامگرا در کشورهای عربی، حرف همدیگر رو نفهمند و نتونند با هم کنار بیان، هر تلاشی برای دموکراسی و آزادی، تلاشی شکست خورده خواهد بود. در بحرین "حمد بن عیسی آل خلیفه" از سال 2002 قدرت رو در اختیار داشت. بحرین به هیچ عنوان یک کشور مستقل نیست و تمام دستورات رو از عربستان سعودی میگیره. هزاران شهروند بحرینی در فوریه سال 2011 برای اصلاح در قانون اساسی و آزادی های اجتماعی و سیاسی بیشتر، به خیابان ها ریختند. اما با سرکوب شدید پلیس بحرین مواجه شدند. با کشته شدن 3 شهروند و زخمی شدن 200 نفر اعتراضات شدیدتر شد. پادشاه بحرین از عربستان سعودی درخواست کمک کرد. در 14 مارس 2011 یک ارتش مجهز از طرف سعودی ها با کلی تانک و سلاح جنگی وارد مرزهای بحرین شدند و کل کشور رو حکومت نظامی اعلام کردند. سرانجام با سرکوب شدید و با چند اصلاحات کوچک، اعتراضات خاموش شد. بعد از پایان شلوغی ها و به دنبال کشته شدن 120 شهروند بحرینی، "حمد بن عیسی" پادشاه بحرین، از دولت سعودی بابت سرکوب مردم تشکر کرد. اعتراضات پراکنده تا به امروز در بحرین ادامه داره. سوریه "بشار اسد" بعد از مرگ پدرش و در سال 2000 رئیس جمهور سوریه شد. حزب اسد حزب بعث سوریه بود و در سال 2011، 11 سال بود که قدرت رو در سوریه در دست داشت. با شروع بهار عربی در کشورهای دیگه، اولین اعتراضات علیه بشار اسد در مارچ 2011 آغاز شد. اما بشار اسد با تانک و گلوله به استقبال معترضین رفت. بسیاری از اعضای حزب بعث وقتی دیدند فقط در عرض یک ماه تعداد کشته شده ها از 500 نفر فراتر رفته از سمت خودشون استعفا دادند. یک گروه از ارتشیان به مردم پیوستند و با نام "ارتش آزاد سوریه" به مقابله با دولت اسد پرداختند و جنگ داخلی در سوریه از همینجا آغاز شد. با نا امن شدن کشور، به سرعت گروه های تروریستی مثل القاعده و داعش وارد سوریه شدند و به هر دو گروه یعنی هم معترضین و هم دولت بشار اسد شروع به جنگیدن کردند. در همین بین کردهای سوریه در شمال این کشور مسلح شدند و اونها هم به این جنگ داخلی اضافه شدند. در این دوران ایران و لبنان که متحدین بشار اسد بودند به کمک دولت سوریه رفتند. عربستان، اردن و ترکیه که از قدرت گرفتن ایران در این منطقه احساس خطر کردند شروع به فرستادن سلاح و تجهیزات به معترضین کردند و آتش جنگ رو شعله ورتر کردند. دیگه جنگ یک جنگ داخلی نبود. جنگ بین قدرت های شیعه و سنی منطقه بود. قدرت های شیعه طرفدار بشار اسد بودند و قدرت های سنی طرفدار معترضین. در سال 2013 دیده بان حقوق بشر،