احمد شاملو / آی آدم ها!
شاعر: نیما یوشیج
آهنگساز: فریبرز لاچینی (موسیقی فیلم دندان مار)
میکس: شاپور
آی آدم ها
آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید
یک نفر در آب دارد می سپارد جان
یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید
که گرفتستید دست ناتوانی را
تا توانایی بهتر را پدید آرید
آن زمان که تنگ می بندید
بر کمرهاتان کمربند
در چه هنگامی بگویم من ؟
یک نفر در آب دارد می کند بیهوده جان قربان
آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید
نان به سفره جامه تان بر تن
یک نفر در آب می خواند شما را
موج سنگین را به دست خسته می کوبد
باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده
سایه هاتان را ز راه دور دیده
آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابیش افزون
می کند زین آبها بیرون
گاه سر . گه پا
آی آدم ها
او ز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید
می زند فریاد و امید کمک دارد
آی آدم ها که روی ساحل آرام ، در کار تماشائید !
موج می کوبد به روی ساحل خاموش
پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده ، بس مدهوش
می رود نعره زنان. وین بانگ باز از دور می آید :
آی آدم ها ..
و صدای باد هر دم دلگزاتر
در صدای باد بانگ او رساتر
از میان آب های دور ی و نزدیک
باز در گوش این نداها
آی آدم ها…
بیست و هفتم آذرماه هزار و سیصد و بیست
نیما بسراید و شاملو بخواند !
دندان مار هم باشد که در چشم و دلت از یاد می گوید !
کنار سفره ای چنین باشی و به سفر نروی !؟
می توانی !؟
می توانی بشنوی و نروی !؟
می توانی بشنوی و بمانی !؟
می توانی بشنوی و سراغ از خودت که گمشده ترینی نگیری !؟
می توانی بشنوی و دست در عکس های قدیمی ات نبری !؟
می توانی بشنوی و نروی کنار پنجره !؟
می توانی پرده را کنار نزنی و با رد تنهایان کوچه به خیابان نرسی !؟
نه ! تا همین جا کافی ست !
باید درست جایی حرف هایت راناتمام بگذاری که لبریز گفتنی !
باید درست به وقت تصاحب طعمه از آن بگذری !
حیف این تشنگی که دلو در چشمه فرو برد !
حیف این همه حسرت !
حیف این همه آرزو !
امید را آی ...
امید را اما مگذار تا حیف شود !
کامکار گرگانی
موسیقی فیلم دندان مار به کارگردانی استاد مسعود کیمیایی
آهنگساز: فریبرز لاچینی (موسیقی فیلم دندان مار)
میکس: شاپور
آی آدم ها
آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید
یک نفر در آب دارد می سپارد جان
یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید
که گرفتستید دست ناتوانی را
تا توانایی بهتر را پدید آرید
آن زمان که تنگ می بندید
بر کمرهاتان کمربند
در چه هنگامی بگویم من ؟
یک نفر در آب دارد می کند بیهوده جان قربان
آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید
نان به سفره جامه تان بر تن
یک نفر در آب می خواند شما را
موج سنگین را به دست خسته می کوبد
باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده
سایه هاتان را ز راه دور دیده
آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابیش افزون
می کند زین آبها بیرون
گاه سر . گه پا
آی آدم ها
او ز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید
می زند فریاد و امید کمک دارد
آی آدم ها که روی ساحل آرام ، در کار تماشائید !
موج می کوبد به روی ساحل خاموش
پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده ، بس مدهوش
می رود نعره زنان. وین بانگ باز از دور می آید :
آی آدم ها ..
و صدای باد هر دم دلگزاتر
در صدای باد بانگ او رساتر
از میان آب های دور ی و نزدیک
باز در گوش این نداها
آی آدم ها…
بیست و هفتم آذرماه هزار و سیصد و بیست
نیما بسراید و شاملو بخواند !
دندان مار هم باشد که در چشم و دلت از یاد می گوید !
کنار سفره ای چنین باشی و به سفر نروی !؟
می توانی !؟
می توانی بشنوی و نروی !؟
می توانی بشنوی و بمانی !؟
می توانی بشنوی و سراغ از خودت که گمشده ترینی نگیری !؟
می توانی بشنوی و دست در عکس های قدیمی ات نبری !؟
می توانی بشنوی و نروی کنار پنجره !؟
می توانی پرده را کنار نزنی و با رد تنهایان کوچه به خیابان نرسی !؟
نه ! تا همین جا کافی ست !
باید درست جایی حرف هایت راناتمام بگذاری که لبریز گفتنی !
باید درست به وقت تصاحب طعمه از آن بگذری !
حیف این تشنگی که دلو در چشمه فرو برد !
حیف این همه حسرت !
حیف این همه آرزو !
امید را آی ...
امید را اما مگذار تا حیف شود !
کامکار گرگانی
موسیقی فیلم دندان مار به کارگردانی استاد مسعود کیمیایی
همه توضیحات ...