نقد فیلم نظم نوین | New order 2020
در نظم نوین همه بازنده بودند
نام انگلیسی: New order
نام فارسی: نظم نوین
محصول: ۲۰۲۰
امتیاز: ۳.۵ از ۴ - 〇⬤⬤⬤
سارا
فیلم با نوشته‌های برعکس و صدای موسیقی‌ای پرتنش آغاز می‌شود. سپس صفحه سیاه شده و موسیقی تمام می‌شود. چند ثانیه بیشتر طول نمی‌کشد تا صفحه سیاه باقی بماند. دوباره تصویر سفید شده و این بار تصاویری از اشکال مختلف رنگی قابل مشاهده است. در ادامه فیلم با برش‌هایی سوررئال و ابهام‌آمیز که رنگ سبز و قرمز در آنها غالب است و احتمالاً اشاره به پرچم مکزیک دارد موضع خود را به ما نشان می‌دهد. موضعی که قرار است از خشونت و وحشیگری حرف بزند. اما این تصاویر دوباره با یک برش تغییر کرده و وارد عروسی دختر یک تاجر ثروتمند به نام «ماریان» می‌شود.
فیلم «نظم نوین» داستان خشونتی بی‌حدومرز است که در تمام مدت خود ما را غافل‌گیر می‌کند و حتی اجازه‌ی نفس کشیدنی آرام را هم به ما نمی‌دهد. ما هرگز نمی‌توانیم احساس آرامش کنیم. بعد از برش‌های کوتاه ابتدایی کاملاً مشخص است که عروسی‌ای که بسیاری از آدم‌ها در آن درحال رقص و شادی هستند قرار است تبدیل به حمام خون شود اما نه حمام خونی که تمام شود. این حمام خون تا انتهای فیلم با ما همراه است و هر چه به پایان داستان نزدیک‌تر می‌شود این خشونت و قتل و خون قرار است بیشتر هم شود. حتی قرار نیست برای هیچ کدام از قتل‌ها معنایی خاص نیز ارائه گردد. مگر خشونتی که از حد گذشت را هم می‌توان معنادار کرد؟ چه اهمیتی دارد برای چه این خشونت آغاز شده است زمانی که تمام مرزهای انسانیت از هم در نوردیده شده است؟ باید پیش از اینکه این مرزها نابود شوند و انسان خود را در مقام حیوانی وحشی قرار دهد کاری کرد. اما در جوامع دیکتاتوری و با وجود دیکتاتورهای خودخواه و خون‌خوار چگونه می‌توان انتظار خویی جز خون‌خواری را داشت؟ ما هر چه بکاریم، درو می‌کنیم و جوامع هرآنچه را که به مردمان خود بدهند بازپس خواهند گرفت. اما آیا تمام بار وحشیگری بر دوش جوامع است و مردمان خود هیچ مسئولیتی در قبال رفتارهای خود ندارند؟
فیلم «نظم نوین» با ورودش به مراسم عروسی و نشان دادن تجمل و شادی افراد حاضر در این عروسی درواقع به نوعی پوزخندِ طبقه‌ی مرفه جامعه را به مردم خارج از این مراسم نشان داده است. اینکه چطور این افراد به‌راحتی و به دور از تمام تنش‌های موجود در پشت در و دیوارهای خانه امور روزمره‌شان را می‌گذرانند و هیچ اهمیتی هم به دیگران و به قشر فقیرتر پیرامونی خود نمی‌دهند؛ مردمان سفیدپوستی که خدمتکاران‌شان را جز افرادی حقیر چیز دیگری نمی‌بینند؛ چنانکه حتی هنگامی این مردمان از آنها کمکی بخواهند هم تنها به آنها پشت کرده و به ادامه‌ی زندگی مجلل خود می‌پردازند. اما دیری نمی‌پاید که همین مردم فقیر از شدت فقر و ناامیدی و تحقیرهایی که بر آنها روا شده از جای برخواهند خواست و اما آنگاه که آنان از جای برخیزند دیگر نه فقط انسان‌های فقیرِ گذشته که مردمانی هستند که تحقیر و ظلم سالیان سال را به دنبال خود دارند. مردمانی خشمگین و حتی وحشی.
فیلم بعد از یک سومِ تقریباً آرامِ ابتدایی خود کاملاً ناگهانی و غیرقابل‌باور ما را درون این خشونت و وحشیگری می‌برد و مدام چهره‌های متفاوتی از این وحشی‌گری‌ها را نشان‌مان می‌دهد. فیلم مدام تغییر می‌کند و ما تا می‌خواهیم به شرایط جدید خو بگیریم دوباره ما را با یک شوک وارد اتفاقی دیگر می‌کند. ما مدام در طی فیلم شوک‌زده و گیج شده هستیم و تنها اتفاقات را دنبال می‌کنیم و نمی‌دانیم قرار است این اتفاقات چه پایانی داشته باشند. توجه فیلم به این سکانس‌های پرخشونت باعث شده که سرنوشت تعدادی از شخصیت‌های داستان نیز به عمد مبهم دیده شود. شاید به آن دلیل که در جامعه‌ای اینچنین قرار نیست هیچ وضوحی در اتفاقات و سرنوشت نهایی آدم‌ها وجود داشته باشد و همه‌چیز در دایره‌ی سرنوشتی مبهم می‌گذرد.
«میشل فرانکو» کارگردان مکزیکی این اثر، بارها با آثار خود بیننده‌‌اش را به تفکر واداشته است اما این بار در این اثر او اجازه و جرات فکر کردن را هم به بیننده‌ی خود نمی‌دهد. او با بیرحمی و عریانی تمام پایان یک حکومت دیکتاتوری را نشان‌مان می‌دهد و مدام متذکر می‌شود که قرار نیست این اتفاق برای هیچکس؛ چه طرفداران این نوع حکومت‌ها و چه مخالفان آن راحت باشد. او در سکانس‌های پایانی فیلم سیاست‌های کثیف‌تری را نیز نشان‌مان می‌دهد و قرار نیست ما را تا انتها راحت بگذارد و اینگونه است که تیتراژ بدون موسیقیِ انتهایی فیلم فرصتی است برای ما تا بتوانیم بهت و ناباوری خود را از آنچه دیده‌ایم کمی تحلیل کنیم.
این فیلم حتی می‌تواند کمی ما را به یاد فیلم «سالو یا ۱۲۰ روز در سودوم» بیندازد، اگرچه هرگز به پای آن فیلم نمی‌رسد اما می‌تواند به تنهایی بیننده‌ی مستعد خود را دچار دردی فراوان کند.
#فیلم‌های_2020 #cinema #filmreview #سینما #فیلم #نقد_فیلم #neworderfilmreview2020
لینک حمایت از کانال:
حامی باش: https://hamibash.com/supportus/tippers
ما را در دیگر شبکه‌های اجتماعی هم دنبال کنید
اینستاگرام: Instagram: onefilmonelife
تلگرام: https://t.me/OnefilmOnelife
توئیتر: Twitter: OnefilmOnelife
نام انگلیسی: New order
نام فارسی: نظم نوین
محصول: ۲۰۲۰
امتیاز: ۳.۵ از ۴ - 〇⬤⬤⬤
سارا
فیلم با نوشته‌های برعکس و صدای موسیقی‌ای پرتنش آغاز می‌شود. سپس صفحه سیاه شده و موسیقی تمام می‌شود. چند ثانیه بیشتر طول نمی‌کشد تا صفحه سیاه باقی بماند. دوباره تصویر سفید شده و این بار تصاویری از اشکال مختلف رنگی قابل مشاهده است. در ادامه فیلم با برش‌هایی سوررئال و ابهام‌آمیز که رنگ سبز و قرمز در آنها غالب است و احتمالاً اشاره به پرچم مکزیک دارد موضع خود را به ما نشان می‌دهد. موضعی که قرار است از خشونت و وحشیگری حرف بزند. اما این تصاویر دوباره با یک برش تغییر کرده و وارد عروسی دختر یک تاجر ثروتمند به نام «ماریان» می‌شود.
فیلم «نظم نوین» داستان خشونتی بی‌حدومرز است که در تمام مدت خود ما را غافل‌گیر می‌کند و حتی اجازه‌ی نفس کشیدنی آرام را هم به ما نمی‌دهد. ما هرگز نمی‌توانیم احساس آرامش کنیم. بعد از برش‌های کوتاه ابتدایی کاملاً مشخص است که عروسی‌ای که بسیاری از آدم‌ها در آن درحال رقص و شادی هستند قرار است تبدیل به حمام خون شود اما نه حمام خونی که تمام شود. این حمام خون تا انتهای فیلم با ما همراه است و هر چه به پایان داستان نزدیک‌تر می‌شود این خشونت و قتل و خون قرار است بیشتر هم شود. حتی قرار نیست برای هیچ کدام از قتل‌ها معنایی خاص نیز ارائه گردد. مگر خشونتی که از حد گذشت را هم می‌توان معنادار کرد؟ چه اهمیتی دارد برای چه این خشونت آغاز شده است زمانی که تمام مرزهای انسانیت از هم در نوردیده شده است؟ باید پیش از اینکه این مرزها نابود شوند و انسان خود را در مقام حیوانی وحشی قرار دهد کاری کرد. اما در جوامع دیکتاتوری و با وجود دیکتاتورهای خودخواه و خون‌خوار چگونه می‌توان انتظار خویی جز خون‌خواری را داشت؟ ما هر چه بکاریم، درو می‌کنیم و جوامع هرآنچه را که به مردمان خود بدهند بازپس خواهند گرفت. اما آیا تمام بار وحشیگری بر دوش جوامع است و مردمان خود هیچ مسئولیتی در قبال رفتارهای خود ندارند؟
فیلم «نظم نوین» با ورودش به مراسم عروسی و نشان دادن تجمل و شادی افراد حاضر در این عروسی درواقع به نوعی پوزخندِ طبقه‌ی مرفه جامعه را به مردم خارج از این مراسم نشان داده است. اینکه چطور این افراد به‌راحتی و به دور از تمام تنش‌های موجود در پشت در و دیوارهای خانه امور روزمره‌شان را می‌گذرانند و هیچ اهمیتی هم به دیگران و به قشر فقیرتر پیرامونی خود نمی‌دهند؛ مردمان سفیدپوستی که خدمتکاران‌شان را جز افرادی حقیر چیز دیگری نمی‌بینند؛ چنانکه حتی هنگامی این مردمان از آنها کمکی بخواهند هم تنها به آنها پشت کرده و به ادامه‌ی زندگی مجلل خود می‌پردازند. اما دیری نمی‌پاید که همین مردم فقیر از شدت فقر و ناامیدی و تحقیرهایی که بر آنها روا شده از جای برخواهند خواست و اما آنگاه که آنان از جای برخیزند دیگر نه فقط انسان‌های فقیرِ گذشته که مردمانی هستند که تحقیر و ظلم سالیان سال را به دنبال خود دارند. مردمانی خشمگین و حتی وحشی.
فیلم بعد از یک سومِ تقریباً آرامِ ابتدایی خود کاملاً ناگهانی و غیرقابل‌باور ما را درون این خشونت و وحشیگری می‌برد و مدام چهره‌های متفاوتی از این وحشی‌گری‌ها را نشان‌مان می‌دهد. فیلم مدام تغییر می‌کند و ما تا می‌خواهیم به شرایط جدید خو بگیریم دوباره ما را با یک شوک وارد اتفاقی دیگر می‌کند. ما مدام در طی فیلم شوک‌زده و گیج شده هستیم و تنها اتفاقات را دنبال می‌کنیم و نمی‌دانیم قرار است این اتفاقات چه پایانی داشته باشند. توجه فیلم به این سکانس‌های پرخشونت باعث شده که سرنوشت تعدادی از شخصیت‌های داستان نیز به عمد مبهم دیده شود. شاید به آن دلیل که در جامعه‌ای اینچنین قرار نیست هیچ وضوحی در اتفاقات و سرنوشت نهایی آدم‌ها وجود داشته باشد و همه‌چیز در دایره‌ی سرنوشتی مبهم می‌گذرد.
«میشل فرانکو» کارگردان مکزیکی این اثر، بارها با آثار خود بیننده‌‌اش را به تفکر واداشته است اما این بار در این اثر او اجازه و جرات فکر کردن را هم به بیننده‌ی خود نمی‌دهد. او با بیرحمی و عریانی تمام پایان یک حکومت دیکتاتوری را نشان‌مان می‌دهد و مدام متذکر می‌شود که قرار نیست این اتفاق برای هیچکس؛ چه طرفداران این نوع حکومت‌ها و چه مخالفان آن راحت باشد. او در سکانس‌های پایانی فیلم سیاست‌های کثیف‌تری را نیز نشان‌مان می‌دهد و قرار نیست ما را تا انتها راحت بگذارد و اینگونه است که تیتراژ بدون موسیقیِ انتهایی فیلم فرصتی است برای ما تا بتوانیم بهت و ناباوری خود را از آنچه دیده‌ایم کمی تحلیل کنیم.
این فیلم حتی می‌تواند کمی ما را به یاد فیلم «سالو یا ۱۲۰ روز در سودوم» بیندازد، اگرچه هرگز به پای آن فیلم نمی‌رسد اما می‌تواند به تنهایی بیننده‌ی مستعد خود را دچار دردی فراوان کند.
#فیلم‌های_2020 #cinema #filmreview #سینما #فیلم #نقد_فیلم #neworderfilmreview2020
لینک حمایت از کانال:
حامی باش: https://hamibash.com/supportus/tippers
ما را در دیگر شبکه‌های اجتماعی هم دنبال کنید
اینستاگرام: Instagram: onefilmonelife
تلگرام: https://t.me/OnefilmOnelife
توئیتر: Twitter: OnefilmOnelife
همه توضیحات ...