تنها تصویر زنده یادان داریوش مهرجوئی و خانم وحیده محمدی فر در آبادان - اسفندماه 1381

تو هر خبر منفی شرایط نسبتا مشخصی وجود داره.ناراحتی ، خشم ، اندوه ، شوک و...اما یه خبرهائی آدمو بلاتکلیف میکنن..نمیدونی باید چکار کنی..دنیا واست استاپ میشه..گیج میخوری دور خودت..چراها و چراهای زیادی میان سراغت..دیگه هیچ چیزی واست معنا و مفهومی ندارن.یه لحظه هائی که سراغشونو نمیگرفتی یهو یقه اتو میگیرن.یاد چیزهای غریبی میفتی و میگی کجا بودید شماها.چرا از ذهنم پاک شده بودید.افکارت شخم زده میشن.خواب از چشمت میره.یادت نمیاد کجائی و قرار بوده چکار کنی.هرچی زور میزنی که لااقل با یه چیز خوب حواس خودتو پرت کنی نمیشه.هر طرفو که نگاه میکنی این خبر جلو روته.میگی کاش به یه خواب عمیقی فرو برم تا این خبر رو فراموش کنم اما لامصب نمیشه..میگی خدایا تو رو جان خودت تمومش کن.. لعنت..لعنت به بی عدالتی دنیا..
بعد از زنده یادان علی حاتمی، عباس کیارستمی و کیومرث پوراحمد این چهارمین باره که بعد از شنیدن خبر قتل داریوش مهرجوئی و خانم وحیده محمدی فر این حالتو تجربه میکنم.مهرجوئی را خیلی زیاد از نزدیک دیده بودم اما حجب و حیای جنوبیم هیچ وقت نگذاشت برم جلو و از او امضائی بگیرم و یا از او چیزی بپرسم.کناری می ایستادم و نگاهش میکردم.اسفند سال هشتاد و یک که جشنواره فیلمهای اجتماعی آبادان برگزار شد داریوش مهرجوئی و خانم محمدی فر هم حضور داشتند.من دوربینی که همراهم بودو دادم به رفیقم که او از مهمانان هنرمند تصویر بگیره.و اینهم شد تنها تصویر داریوش مهرجوئی و همسرش در آبادان.یادتان جاودان باد