سیستم جهت دهی روباتیک برای کمک به نابینایان
یک کلاه دوچرخه سواری، یک دوربین بینایی استریویی، یک جلیقه و یک برنامه ی کامپیوتری -چیزهای ساده‌ای هستند که می‌توانند برای نابینایان تحولی بزرگ ایجاد کنند.
این نمونه آزمایشی سیستم جهت دهی، ساخته ی دانشمندان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی است که جیمز ویلند آن را سرپرستی کرده است.
[ جیمز ویلند، استاد مهندسی پزشکی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی ] :
"چیزی که امیدواریم اینجا بسازیم یک سیستم بینایی کامپیوتری است که نه تنها آنچه را که اطراف آن‌هاست تشخیص دهد بلکه به آن‌ها نشانه های راهنما نیز بدهد و آن‌ها را به مکان مورد علاقه شان هدایت کند مثلاً یک خواربارفروشی یا یک کافی‌شاپ، تا تقریباً محیط پیرامونشان را برایشان گسترش دهد به طوری که برای جهت یابی محیط راحت باشند."
این سیستمی ساده و نسبتاً ارزان قیمت است.
دوربین بینایی استریویی، همانند چشم انسان، می‌تواند عمق را تشخیص دهد و آنچه را که میبیند به کامپیوتر ارسال می‌کند و برنامهی نصب شده روی کامپیوتر، به نام مسیردهی و موضع یابی محلی یا SLAM آن را به نقشهای سه بعدی از محیط تبدیل می‌کند.
[ جیمز ویلند، استاد مهندسی پزشکی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی ] :
"قدم بعدی، استفاده از این نقشه برای ایجاد مسیری ایمن است که شخص توسط آن بتواند بدون برخورد با هیچ مانعی راه برود و چگونه آن شخص را از میان مسیری ایمن هدایت می‌کنیم؟ اینجاست که جلیقه وارد می‌شود."
به هر یک از شانه های این جلیقه موتور لرزاننده‌ی کوچکی، مانند لرزاننده‌های گوشی‌های همراه، متصل است.
اگر این برنامه ببیند که شخصی که جلیقه را پوشیده در حال منحرف شدن از نقشه است، هر یک از موتورهای لرزاننده را به لرزه درمیآورد و به شخص می‌گوید که برای دور شدن از مانع تغییرمسیر دهد.
آزمایش اولیه با کاربرانی نابینا که تجربه استفاده از عصا را داشتند انجام شد که نشان داد زمانی که از جلیقه استفاده می‌کردند با موانع کمتری برخورد می‌کردند.
[ جیمز ویلند، استاد مهندسی پزشکی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی ] :
"ضرورتاً فکر نمیکنیم بخواهیم عصا را کنار بگذاریم. زیرا آن به عنوان یک مکانیزم ایمنی و آخرین خط دفاع به هنگام مواجه شدن با چیزی است. کاری که به نظرمان بتوانیم انجام دهیم این است که با استفاده از هر دوی سیستم بینایی و عصا، آن‌ها را برای راه رفتن در محیط به شکل طبیعی تری راهنمایی کنیم."
قدم بعدی برای ویلند و تیمش این است که این تکنولوژی را تجاری کنند و آن را به حدی کوچک کنند که بیش از یک عینک به چشم نیاید.
این نمونه آزمایشی سیستم جهت دهی، ساخته ی دانشمندان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی است که جیمز ویلند آن را سرپرستی کرده است.
[ جیمز ویلند، استاد مهندسی پزشکی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی ] :
"چیزی که امیدواریم اینجا بسازیم یک سیستم بینایی کامپیوتری است که نه تنها آنچه را که اطراف آن‌هاست تشخیص دهد بلکه به آن‌ها نشانه های راهنما نیز بدهد و آن‌ها را به مکان مورد علاقه شان هدایت کند مثلاً یک خواربارفروشی یا یک کافی‌شاپ، تا تقریباً محیط پیرامونشان را برایشان گسترش دهد به طوری که برای جهت یابی محیط راحت باشند."
این سیستمی ساده و نسبتاً ارزان قیمت است.
دوربین بینایی استریویی، همانند چشم انسان، می‌تواند عمق را تشخیص دهد و آنچه را که میبیند به کامپیوتر ارسال می‌کند و برنامهی نصب شده روی کامپیوتر، به نام مسیردهی و موضع یابی محلی یا SLAM آن را به نقشهای سه بعدی از محیط تبدیل می‌کند.
[ جیمز ویلند، استاد مهندسی پزشکی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی ] :
"قدم بعدی، استفاده از این نقشه برای ایجاد مسیری ایمن است که شخص توسط آن بتواند بدون برخورد با هیچ مانعی راه برود و چگونه آن شخص را از میان مسیری ایمن هدایت می‌کنیم؟ اینجاست که جلیقه وارد می‌شود."
به هر یک از شانه های این جلیقه موتور لرزاننده‌ی کوچکی، مانند لرزاننده‌های گوشی‌های همراه، متصل است.
اگر این برنامه ببیند که شخصی که جلیقه را پوشیده در حال منحرف شدن از نقشه است، هر یک از موتورهای لرزاننده را به لرزه درمیآورد و به شخص می‌گوید که برای دور شدن از مانع تغییرمسیر دهد.
آزمایش اولیه با کاربرانی نابینا که تجربه استفاده از عصا را داشتند انجام شد که نشان داد زمانی که از جلیقه استفاده می‌کردند با موانع کمتری برخورد می‌کردند.
[ جیمز ویلند، استاد مهندسی پزشکی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی ] :
"ضرورتاً فکر نمیکنیم بخواهیم عصا را کنار بگذاریم. زیرا آن به عنوان یک مکانیزم ایمنی و آخرین خط دفاع به هنگام مواجه شدن با چیزی است. کاری که به نظرمان بتوانیم انجام دهیم این است که با استفاده از هر دوی سیستم بینایی و عصا، آن‌ها را برای راه رفتن در محیط به شکل طبیعی تری راهنمایی کنیم."
قدم بعدی برای ویلند و تیمش این است که این تکنولوژی را تجاری کنند و آن را به حدی کوچک کنند که بیش از یک عینک به چشم نیاید.
همه توضیحات ...