سدسازی
با توجه به شرایط اقلیمی و جغرافیایی و کمبود آب در ایران، از گذشته‌های دور، در هر منطقه‌ی خاص جغرافیایی بنابر ضرورت یا نیاز، ساكنان آنجا نسبت به ایجاد سد، بند یا آبگیر اقدام می‌كرده‌اند تا نیازهای خود در زمینه آبیاری و آبرسانی را مرتفع سازند. در مناطقی نیز به‌خاطر پایین بودن سطح آب‌های رودخانه‌ها یا نیاز برای تغییر مسیر رود، سدسازی انجام می‌گرفته تا بتوانند سطح آب را بالا آورده و برای نیازهای كشاورزی و عمرانی از آن استفاده كنند.
هرچند ساخت سدهای دائمی و مقاوم در برابر طغیان رودخانه‌ها از حدود سده‌ی ۵ ق.م شروع شده اما شاید اولین روش بهره‌برداری از آب رودخانه‌ها در آبیاری، استفاده از بند ساده‌ای بوده که با مواد و مصالحی مانند خاروخاشاك، سنگ و تنه‌ی درختان در جلو آب می‌ساختند تا سطح آب برای مدتی بالا بماند و بیشتر از آن استفاده شود. سدهای موقتی که تا چند سال اخیر هم در برخی از مناطق مورد بهره‌برداری قرار می‌گرفته است.
این سدها که بر اساس دانش بومی مردم مناطق مختلف و در قالب یک همیاری جمعی ساخته می‌شدند به‌خوبی نیازهاي کشاورزان برای تأمین آب در بهار و تابستان را برآورده می‌کرد و بدون این‌که آب مناطق پایین‌تر را قطع کند آب در مسیر اصلی رودخانه در جریان بود. در این مدت ماهیان وآبزیان زنده می‌ماندند و ساحل رودخانه فرصت رشدونمو به درختان طبیعی را می‌داد.
این سدهای موقت از مواد طبیعی همان مناطق ساخته و در فصل پاییز، با جاري شدن سیلاب‌ها تخریب می‌شدند و از مسیر رودخانه کنار می‌رفتند.
اما امروزه وقتی از سد و سدسازی صحبت به میان می‌آید بیش از هرچیزی پیامدهای زیست‌محیطی آن به ذهن می‌آید. سدهای که براساس تکنولوژهای پیشرفته ساخته می‌شوند اگرچه تأمين‌کننده‌ی آب كشاورزى و برق هستند اما معایب آن به مراتب بیشتر است. يكى از آثار منفى ايجاد سد در کشور ایران اسراف در استفاده از آب در كشاورزى، زه‌دار شدن وشوري اراضي و نابودى محيط طبيعى زيست‌گونه‌هاى گياهى و جانورى است. به‌هرحال سدها یکی پس از دیگری ساخته می‌شوند و مشکلات و معضلات و صدماتشان به محیط‌زیست نمایان می‌شود.
چرا سدهای موقتی که کوچک‌ترین آلودگی ایجاد نمی‌کردند و نیاز کشاورزی را رفع می‌کردند کنار گذاشته شدند؟
لطفاً نظراتتان را در کامنت بنویسید و برای خواندن مطالب دیگر و سایر نظرات به صفحه‌ی گفتگو مراجعه کنید:
https://www.inmost.ir/virtual-inmost/...
#سد و سدسازی #سد موقت #توسعه #فناوری #دانش بومی #ولیر #سد چوسله‌ای (سبدی)
هرچند ساخت سدهای دائمی و مقاوم در برابر طغیان رودخانه‌ها از حدود سده‌ی ۵ ق.م شروع شده اما شاید اولین روش بهره‌برداری از آب رودخانه‌ها در آبیاری، استفاده از بند ساده‌ای بوده که با مواد و مصالحی مانند خاروخاشاك، سنگ و تنه‌ی درختان در جلو آب می‌ساختند تا سطح آب برای مدتی بالا بماند و بیشتر از آن استفاده شود. سدهای موقتی که تا چند سال اخیر هم در برخی از مناطق مورد بهره‌برداری قرار می‌گرفته است.
این سدها که بر اساس دانش بومی مردم مناطق مختلف و در قالب یک همیاری جمعی ساخته می‌شدند به‌خوبی نیازهاي کشاورزان برای تأمین آب در بهار و تابستان را برآورده می‌کرد و بدون این‌که آب مناطق پایین‌تر را قطع کند آب در مسیر اصلی رودخانه در جریان بود. در این مدت ماهیان وآبزیان زنده می‌ماندند و ساحل رودخانه فرصت رشدونمو به درختان طبیعی را می‌داد.
این سدهای موقت از مواد طبیعی همان مناطق ساخته و در فصل پاییز، با جاري شدن سیلاب‌ها تخریب می‌شدند و از مسیر رودخانه کنار می‌رفتند.
اما امروزه وقتی از سد و سدسازی صحبت به میان می‌آید بیش از هرچیزی پیامدهای زیست‌محیطی آن به ذهن می‌آید. سدهای که براساس تکنولوژهای پیشرفته ساخته می‌شوند اگرچه تأمين‌کننده‌ی آب كشاورزى و برق هستند اما معایب آن به مراتب بیشتر است. يكى از آثار منفى ايجاد سد در کشور ایران اسراف در استفاده از آب در كشاورزى، زه‌دار شدن وشوري اراضي و نابودى محيط طبيعى زيست‌گونه‌هاى گياهى و جانورى است. به‌هرحال سدها یکی پس از دیگری ساخته می‌شوند و مشکلات و معضلات و صدماتشان به محیط‌زیست نمایان می‌شود.
چرا سدهای موقتی که کوچک‌ترین آلودگی ایجاد نمی‌کردند و نیاز کشاورزی را رفع می‌کردند کنار گذاشته شدند؟
لطفاً نظراتتان را در کامنت بنویسید و برای خواندن مطالب دیگر و سایر نظرات به صفحه‌ی گفتگو مراجعه کنید:
https://www.inmost.ir/virtual-inmost/...
#سد و سدسازی #سد موقت #توسعه #فناوری #دانش بومی #ولیر #سد چوسله‌ای (سبدی)
همه توضیحات ...