اجرای حمیدرضا خبازی، فرهاد زالی و مسعود براره در شب های موسیقی فرشته

تولید براساس نوازندگی
شعورمندی و آگاهی؛ این تمام آن چیزی است که واپسین فردا را پدید آورده است. گروه نوازی، سه نوازی، همنشینی و کلمات مشابه برای توصیفِ حضورِ شاعرانه‌ی تار، تنبک و نی در آلبوم واپسین فردا ناقص است. خبازی، زالی و براره در این آلبوم چند شخصیت کاملاً مجزا هستند که شعور و درکشان از ساز خودشان، ساز همدیگر و موسیقی ایرانی، شخصیتی یکپارچه به آن‌ها می‌بخشد و مهمتر از همه هر سه‌ درکی از گفت‌وگو دارند که کمتر در موزیسین‌های با ساز ایرانی وجود دارد. به یاد بیاورید وقتی نوازنده‌های مختلفی به ایران سفر می‌کنند و کنار یک نوازنده ایرانی ساز می‌زنند مشکل اصلی نبود همین فرهنگ دیالوگ کردن و گاهی ساکت ماندن است. حالا این سه نوازنده چقدر به جا دست از ساز می‌کشند و می‌شنوند و چقدر عجیب هر سه با هم به توافق می‌رسند؛ گاهی حرف هر سه را یک نفر می‌زند و گاهی یکی راهی به بحث پیدا نمی‌کند. در نهایت به نظر نمی‌رسد این آلبوم نه بر اساس بداهه‌نوازی و نه بر اساس آهنگسازیِ دقیقی شکل گرفته باشد بلکه احتمالا برمبنای ترکیبی از این دو به بهترین شکل، براساس قابلیت‌های فردی شکل گرفته است.