About Dry Grasses 2023 | نقد فیلم درباره‌ی علف‌های خشک
یأس فردی و ابزوردیسم ملیح روزمره
نام انگلیسی: About Dry Grasses
نام فارسی: درباره‌ی علف‌های خشک
محصول: ۲۰۲۳ – ترکیه، فرانسه، آلمان
ژانر: درام
امتیاز: ۴ از ۴ - ⬤⬤⬤⬤
مصطفی ملکی
نزدیک به دو ماه بود که نسخه‌ای هنگ‌کنگی از فیلم جدید آقای «نوری بیلگه جیلان» منتشر شده بود. آن نسخه نزدیک به هفت دقیقه کوتاه‌تر از نسخه‌ی اصلی فیلم بود و متأسفانه زیرنویس چسبیده‌ی چینی هم هدیه‌ی دیگر این نسخه به‌شمار می‌رفت. همین دو فاکتور باعث شدند تا زمان انتشار نسخه‌ی اروپایی و آمریکایی صبر کنیم. اما این صبر علت دیگری داشت و آن هم وابسته بودن شدید روایت‌های آقای جیلان به قاب‌ها، میزانسن و در نهایت پالت رنگی بود. حال که نسخه‌ی اصلی منتشر شده با خیال راحت می‌توان از قاب‌های آقای جیلان لذت برد.
اثر جدید آقای جیلان آن‌قدر ساده و راحت‌الحلقوم و در عین حال پر از کشش روایی است که حتی مخاطب سینمای سرگرمی هم شاید پس از تماشای اثر احساس نکند در برابر یک اثر سه ساعته نشسته است. کاراکتر اصلی این فیلم معلمی با نام «صمد» است که در چهارمین سال تدریس خود در یک روستای دورافتاده در آناتولی به‌سر می‌برد و آقای جیلان ما را از زمانی وارد زندگی صمد می‌کند که او تصمیم خود را برای بازگشت به استانبول گرفته است. آنچه در این فیلم شاهد هستیم روزمرگی‌های صمد در این روستا و در میان برف و سرماست. از دل این روزمرگی‌هاست که آقای جیلان کم‌کم رخدادهایی را مقابل صمد قرار می‌دهد. اولین سکانسی که قرار است صمد را در کلاس درس ببینیم همان اولین ضربه‌ی کارگردان بر پیکره‌ی کاراکتر است. صمد در حال گذر از راهرو و ورود به کلاس است که «سویم» نوجوان با سلامی گرم به استقبال او می‌آید. صمد نیز هدیه‌ای که برای او گرفته از درون کیف خود بیرون می‌آورد و هر دو در حالی که دست‌های‌اشان دور کمر دیگری‌ست به نزدیکی کلاس می‌رسند. در حین تماشای این صحنه لاجرم ذهن مخاطب به‌سمت آن عشق لولیتایی می‌رود و تا انتهای فیلم نیز قرار نیست دست از سر او بردارد.
رابطه‌ی صمد و سویم به‌هیچ‌وجه در مسیر اصلی روایت قرار ندارد، بلکه خرده‌روایتی است که در کنار دیگر روزمرگی‌های صمد داستان را پیش می‌برد. آقای جیلان در کنار سویم دو کاراکتر دیگر با نام‌های «کنان» و «نورای» را نیز به داستان اضافه می‌کند و سعی دارد از طریق آن‌ها مخاطب را بیشتر و بیشتر در معرض شخصیت صمد قرار دهد. صمد در این روایت همان انسان مد نظر ژان پل سارتر است که مدت‌ها پیش به آزادی فردی رسیده است و حال در همان زمانی زیست می‌کند که یأس حاصل از این آزادی فردی او را در برگفته است. طبق آن چیزی که سارتر در «اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر» می‌گوید فرد دچار آزادی فردی برای رهایی از این یأس باید خود را به آزادی اجتماعی برساند. آقای جیلان کاراکتر صمد را در این بحبوحه همان انسانی تصویر می‌کند که در هیاهوی این یأس سعی دارد سویم را همچون دیگری خود وارد مسیر آزادی فردی کند. اما تفاوت روایت آقای جیلان با دیگر آثاری که درون‌مایه‌ی یکسان دارند در این است که صمد فردی عاری از شیطنت‌های اخلاقی نیست و اتفاقاً همین شیطنت‌های اوست که طنز ملیح روزمره و ابزوردیسم حاصل از آن باعث نرمی و لطافت روایت می‌شوند.
آقای جیلان با وارد کردن کاراکتر نورای قرار نیست مخاطب را صرفاً به درون ورطه‌ی یک مثلث عشقی بیندازد. عشق حتی کوره‌راهی درون این روایت نیست و این انسان است که در نظر آقای جیلان متن اثر قرار گرفته است. صمد به‌عنوان کاراکتر مرکزی روایت مخاطب را در برابر فردی قرار می‌دهد که از همان ابتدا در موردش دچار سوء‌ظن‌های مختلف می‌شود و تا میانه‌ی ساعت سوم نیز این شک‌ها ادامه دارند و حتی گاهی اوقات یک‌سویه او را دچار قضاوت‌های شدیدالحن اخلاقی می‌کند. اما در نیم ساعت پایانی داستان صمد همان رئالیسم شاعرانه‌‌ی نوری بیلگه جیلان را می‌سراید و به‌نوعی روایت را همچون لقمه‌ای جویده‌شده در دهان او قرار می‌دهد. آقای جیلان در این اثر ساده و کامل فقط از انسان می‌گوید؛ انسانی که دچار همان مهربانی‌ها، شیطنت‌ها، خشم‌های لحظه‌ای، حسادت‌ها و در نهایت قساوت‌های خرد اخلاقی است و در نهایت تلاش دارد تا دیگری‌اش را از درون دوزخ زنگ‌زده‌ی پیرامون بیابد. جیلان برای درک بیشتر این درون‌مایه فقط در دو سکانس مخاطب را با مباحثه‌های سیاسی، اجتماعی و اخلاقی روبه‌رو می‌کند؛ از سوسیالیسم در برابر لیبرالیسم گرفته تا ایدئولوژی در برابر فردگرایی. در همه‌ی این مباحثه‌ها باز هم این صمد است فردیت رهاشده‌اش را اثبات می‌کند.
#فیلم‌های_2023 #cinema #filmreview #سینما #فیلم #نقد_فیلم #aboutdrygrasses
لینک حمایت از کانال:
حامی باش: https://hamibash.com/supportus/tippers
ما را در دیگر شبکه‌های اجتماعی هم دنبال کنید
اینستاگرام: Instagram: onefilmonelife
تلگرام: https://t.me/OnefilmOnelife
توئیتر: Twitter: OnefilmOnelife
نام انگلیسی: About Dry Grasses
نام فارسی: درباره‌ی علف‌های خشک
محصول: ۲۰۲۳ – ترکیه، فرانسه، آلمان
ژانر: درام
امتیاز: ۴ از ۴ - ⬤⬤⬤⬤
مصطفی ملکی
نزدیک به دو ماه بود که نسخه‌ای هنگ‌کنگی از فیلم جدید آقای «نوری بیلگه جیلان» منتشر شده بود. آن نسخه نزدیک به هفت دقیقه کوتاه‌تر از نسخه‌ی اصلی فیلم بود و متأسفانه زیرنویس چسبیده‌ی چینی هم هدیه‌ی دیگر این نسخه به‌شمار می‌رفت. همین دو فاکتور باعث شدند تا زمان انتشار نسخه‌ی اروپایی و آمریکایی صبر کنیم. اما این صبر علت دیگری داشت و آن هم وابسته بودن شدید روایت‌های آقای جیلان به قاب‌ها، میزانسن و در نهایت پالت رنگی بود. حال که نسخه‌ی اصلی منتشر شده با خیال راحت می‌توان از قاب‌های آقای جیلان لذت برد.
اثر جدید آقای جیلان آن‌قدر ساده و راحت‌الحلقوم و در عین حال پر از کشش روایی است که حتی مخاطب سینمای سرگرمی هم شاید پس از تماشای اثر احساس نکند در برابر یک اثر سه ساعته نشسته است. کاراکتر اصلی این فیلم معلمی با نام «صمد» است که در چهارمین سال تدریس خود در یک روستای دورافتاده در آناتولی به‌سر می‌برد و آقای جیلان ما را از زمانی وارد زندگی صمد می‌کند که او تصمیم خود را برای بازگشت به استانبول گرفته است. آنچه در این فیلم شاهد هستیم روزمرگی‌های صمد در این روستا و در میان برف و سرماست. از دل این روزمرگی‌هاست که آقای جیلان کم‌کم رخدادهایی را مقابل صمد قرار می‌دهد. اولین سکانسی که قرار است صمد را در کلاس درس ببینیم همان اولین ضربه‌ی کارگردان بر پیکره‌ی کاراکتر است. صمد در حال گذر از راهرو و ورود به کلاس است که «سویم» نوجوان با سلامی گرم به استقبال او می‌آید. صمد نیز هدیه‌ای که برای او گرفته از درون کیف خود بیرون می‌آورد و هر دو در حالی که دست‌های‌اشان دور کمر دیگری‌ست به نزدیکی کلاس می‌رسند. در حین تماشای این صحنه لاجرم ذهن مخاطب به‌سمت آن عشق لولیتایی می‌رود و تا انتهای فیلم نیز قرار نیست دست از سر او بردارد.
رابطه‌ی صمد و سویم به‌هیچ‌وجه در مسیر اصلی روایت قرار ندارد، بلکه خرده‌روایتی است که در کنار دیگر روزمرگی‌های صمد داستان را پیش می‌برد. آقای جیلان در کنار سویم دو کاراکتر دیگر با نام‌های «کنان» و «نورای» را نیز به داستان اضافه می‌کند و سعی دارد از طریق آن‌ها مخاطب را بیشتر و بیشتر در معرض شخصیت صمد قرار دهد. صمد در این روایت همان انسان مد نظر ژان پل سارتر است که مدت‌ها پیش به آزادی فردی رسیده است و حال در همان زمانی زیست می‌کند که یأس حاصل از این آزادی فردی او را در برگفته است. طبق آن چیزی که سارتر در «اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر» می‌گوید فرد دچار آزادی فردی برای رهایی از این یأس باید خود را به آزادی اجتماعی برساند. آقای جیلان کاراکتر صمد را در این بحبوحه همان انسانی تصویر می‌کند که در هیاهوی این یأس سعی دارد سویم را همچون دیگری خود وارد مسیر آزادی فردی کند. اما تفاوت روایت آقای جیلان با دیگر آثاری که درون‌مایه‌ی یکسان دارند در این است که صمد فردی عاری از شیطنت‌های اخلاقی نیست و اتفاقاً همین شیطنت‌های اوست که طنز ملیح روزمره و ابزوردیسم حاصل از آن باعث نرمی و لطافت روایت می‌شوند.
آقای جیلان با وارد کردن کاراکتر نورای قرار نیست مخاطب را صرفاً به درون ورطه‌ی یک مثلث عشقی بیندازد. عشق حتی کوره‌راهی درون این روایت نیست و این انسان است که در نظر آقای جیلان متن اثر قرار گرفته است. صمد به‌عنوان کاراکتر مرکزی روایت مخاطب را در برابر فردی قرار می‌دهد که از همان ابتدا در موردش دچار سوء‌ظن‌های مختلف می‌شود و تا میانه‌ی ساعت سوم نیز این شک‌ها ادامه دارند و حتی گاهی اوقات یک‌سویه او را دچار قضاوت‌های شدیدالحن اخلاقی می‌کند. اما در نیم ساعت پایانی داستان صمد همان رئالیسم شاعرانه‌‌ی نوری بیلگه جیلان را می‌سراید و به‌نوعی روایت را همچون لقمه‌ای جویده‌شده در دهان او قرار می‌دهد. آقای جیلان در این اثر ساده و کامل فقط از انسان می‌گوید؛ انسانی که دچار همان مهربانی‌ها، شیطنت‌ها، خشم‌های لحظه‌ای، حسادت‌ها و در نهایت قساوت‌های خرد اخلاقی است و در نهایت تلاش دارد تا دیگری‌اش را از درون دوزخ زنگ‌زده‌ی پیرامون بیابد. جیلان برای درک بیشتر این درون‌مایه فقط در دو سکانس مخاطب را با مباحثه‌های سیاسی، اجتماعی و اخلاقی روبه‌رو می‌کند؛ از سوسیالیسم در برابر لیبرالیسم گرفته تا ایدئولوژی در برابر فردگرایی. در همه‌ی این مباحثه‌ها باز هم این صمد است فردیت رهاشده‌اش را اثبات می‌کند.
#فیلم‌های_2023 #cinema #filmreview #سینما #فیلم #نقد_فیلم #aboutdrygrasses
لینک حمایت از کانال:
حامی باش: https://hamibash.com/supportus/tippers
ما را در دیگر شبکه‌های اجتماعی هم دنبال کنید
اینستاگرام: Instagram: onefilmonelife
تلگرام: https://t.me/OnefilmOnelife
توئیتر: Twitter: OnefilmOnelife
همه توضیحات ...