اگر این نشانه‌ها رو دارید وقتشه به درمانگر مراجعه کنید
چه زمان به درمانگر مراجعه کنیم؟ انجمن روان‌شناسی آمریکا چهار نشانه رو توصیف کرده که در صورت بروز هر کدوم از اونها وقتشه که یک روان‌درمانگر مراجعه کنیم. در این ویدیو با این نشانه‌ها آشنا می‌شیم.
اینستاگرام روزنک
Instagram: RozanakEdu
توییتر روزنک
Twitter: RozanakEdu
تقریباً برای همه ما پیش اومده که دوره‌هایی از زندگیمون، خوشحال نباشیم و احساس کنیم یه چیزی سر جاش نیست. گاهی وقتا این دوره‌ها، گذراست و زود برطرف میشه و گاهی هم ممکنه برای مدت بیشتری طول بکشه. اما چه زمانی باید به روانشناس مراجعه کرد؟ در ادامه این ویدئو در این باره بیشتر صحبت خواهیم کرد
انجمن روان‌شناسی آمریکا 4 نشانه را توصیف کرده که در صورت بروز هر کدوم از اونها، باید از یک روان درمانگر کمک گرفت:
۱. زمانی که به مدت طولانی و درحد ناتوان کننده ای احساس درماندگی و غم می کنید، و به نظر می رسد که مشکلتان با وجود تلاش های که انجام داده اید و کمک های که از دوستان و خانواده دریافت کرده اید، بهتر نشده است.
۲. زمانی که احساس می‌کنید که انجام فعالیت های روزمره برایتان دشوار شده است: برای مثال نتونید روی مسائل کاری خودتون به خوبی تمرکز کنید و در نتیجه اون، عملکرد شغلی شما دچار مشکل بشه.
۳. وقتی نگرانی شما به اندازه‌ای زیاده که دائما منتظر شنیدن خبرهای بد و ناگوار هستید.
۴. و در نهایت زمانی که رفتارهای شما به خودتون یا دیگران صدمه می‌زند: برای مثال مصرف بیش از حد مواد و مشروبات الکلی، یا پرخاشگری نسبت به دیگران.
با همه اینها میبینیم که خیلی از افراد برای مراجعه به روانشناس، تمایلی نشون نمیدن. بیاید ببینیم واقعا چه کسانی به روانشناس مراجعه می‌کنند؟ برای دونستن این موضوع، باید با مفهوم بینش و انواع اون آشنا بشیم.
در روان‌درمانی، بینش یعنی آگاهی نسبت به عواملی که باعث ایجاد مشکل در ما و دیگران می‌شود و رفتارها، افکار و احساسات ما را شکل می‌دهد.
بینش سه سطح داره و هر فردی در یکی از سه دسته قرار میگیره:
بینش کامل
بینش نسبی
فقدان بینش
افرادی که دارای بینش کامل هستند، کاملا می‌پذیرن که مشکلات و نشانه‌هایی درونشون وجود داره که طبیعی نیست. به عبارت دیگه از اینکه حال روانیشون خیلی خوب نیست، آگاهی کامل دارن و به خوبی تشخیص میدن که دچار یک مشکل یا اختلال روانی شدن. این افراد مشکلی برای مراجعه به روانشناس ندارن و به راحتی در مورد مشکلاتشون با روان‌درمانگر صحبت میکنن.
افرادی که دارای بینش نسبی هستن و از مشکل یا بیماری خودشون، آگاه نیستند. درواقع متوجه این موضوع هستن که یک جای کار غلطه ولی اون رو به علت‌های بیرونی نسبت میدن. مثل پدر و مادر کنترل‌گری که از «سرکشی» بچه‌شون شکایت دارن و برای حل این مسئله به روانشناس مراجعه میکنن تا با کمک گرفتن از درمانگر، بچه رو سر به راه کنن، در حالی مشکل اصلی، رفتار خود والدین با فرزندشونه.
این دسته از افراد معمولاً برای برطرف شدن مشکلات بیرونی و شکایت از مسائل و مشکلات دیگران به روانشناس مراجعه میکنن، نه برای پیدا کردن مسئله و مشکل خودشون.
و مورد آخر افرادی که فاقد بینش هستند و کاملاً انکار میکنن که از مشکل یا بیماری خاصی رنج میبرن. این افراد، همراهانی دارن که اونها را وادار به مراجعه به مراکز درمانی میکنن.
به عبارت دیگه، با پای خودشون به روانشناس مراجعه نمی‌کنن و شکایت اصلیشون اینه که "من رو بدون دلیل اینجا آوردن". مثل فردی که میگه من هیچ مشکلی ندارم و فقط به خواست همسرم اینجا اومدم.
البته یادتون نره که وقتی یه نفر برای اولین بار میخواد به روانشناس مراجعه کنه، ممکنه نگرانی‌ها و ترس‌هایی هم داشته باشه و این به معنای نداشتن بینش نیست. سوالات و نگرانی‌هایی مثل اینکه:
_ آیا روانشناس به حرفام گوش می ده؟
_ آیا چیزی رو که میگم درک می کنه؟
_ مسخره ام می کنه یا بهم احترام میذاره؟
_ میتونه بهم کمک کنه؟
_ میتونم بهش اعتماد کنم یا نه؟
این ترس‌ها و نگرانی‌ها کاملا طبیعیه و هر کسی با میزان متفاوتی اونها رو تجربه می‌کنه. یک روانشناس حرفه‌ای، به این نگرانی‌ها و ترس‌ها، آشنایی کامل داره و با فراغ بال پذیرای شماست.
بنابراین این نیازه همه ماست که گاهی وقتا برای حل مشکلاتمون از فرد دیگه ای کمک بگیریم، به خصوص زمانی که تلاش ها و اقداماتی که انجام دادیم، نتیجه بخش نبوده، عملکردمون مختل شده، میزان اضطراب و نگرانیمون خیلی زیاد شده و احساس میکنیم که بعضی از رفتارهامون داره به خودمون و اطرافیانمون آسیب میزنه. اگرچه ممکنه بعضی از افراد به دلیل نداشتن بینش کافی، مشکلات خودشون رو انکار کنن و مراجعه به درمانگر رو ضروری ندونن!
اینستاگرام روزنک
Instagram: RozanakEdu
توییتر روزنک
Twitter: RozanakEdu
تقریباً برای همه ما پیش اومده که دوره‌هایی از زندگیمون، خوشحال نباشیم و احساس کنیم یه چیزی سر جاش نیست. گاهی وقتا این دوره‌ها، گذراست و زود برطرف میشه و گاهی هم ممکنه برای مدت بیشتری طول بکشه. اما چه زمانی باید به روانشناس مراجعه کرد؟ در ادامه این ویدئو در این باره بیشتر صحبت خواهیم کرد
انجمن روان‌شناسی آمریکا 4 نشانه را توصیف کرده که در صورت بروز هر کدوم از اونها، باید از یک روان درمانگر کمک گرفت:
۱. زمانی که به مدت طولانی و درحد ناتوان کننده ای احساس درماندگی و غم می کنید، و به نظر می رسد که مشکلتان با وجود تلاش های که انجام داده اید و کمک های که از دوستان و خانواده دریافت کرده اید، بهتر نشده است.
۲. زمانی که احساس می‌کنید که انجام فعالیت های روزمره برایتان دشوار شده است: برای مثال نتونید روی مسائل کاری خودتون به خوبی تمرکز کنید و در نتیجه اون، عملکرد شغلی شما دچار مشکل بشه.
۳. وقتی نگرانی شما به اندازه‌ای زیاده که دائما منتظر شنیدن خبرهای بد و ناگوار هستید.
۴. و در نهایت زمانی که رفتارهای شما به خودتون یا دیگران صدمه می‌زند: برای مثال مصرف بیش از حد مواد و مشروبات الکلی، یا پرخاشگری نسبت به دیگران.
با همه اینها میبینیم که خیلی از افراد برای مراجعه به روانشناس، تمایلی نشون نمیدن. بیاید ببینیم واقعا چه کسانی به روانشناس مراجعه می‌کنند؟ برای دونستن این موضوع، باید با مفهوم بینش و انواع اون آشنا بشیم.
در روان‌درمانی، بینش یعنی آگاهی نسبت به عواملی که باعث ایجاد مشکل در ما و دیگران می‌شود و رفتارها، افکار و احساسات ما را شکل می‌دهد.
بینش سه سطح داره و هر فردی در یکی از سه دسته قرار میگیره:
بینش کامل
بینش نسبی
فقدان بینش
افرادی که دارای بینش کامل هستند، کاملا می‌پذیرن که مشکلات و نشانه‌هایی درونشون وجود داره که طبیعی نیست. به عبارت دیگه از اینکه حال روانیشون خیلی خوب نیست، آگاهی کامل دارن و به خوبی تشخیص میدن که دچار یک مشکل یا اختلال روانی شدن. این افراد مشکلی برای مراجعه به روانشناس ندارن و به راحتی در مورد مشکلاتشون با روان‌درمانگر صحبت میکنن.
افرادی که دارای بینش نسبی هستن و از مشکل یا بیماری خودشون، آگاه نیستند. درواقع متوجه این موضوع هستن که یک جای کار غلطه ولی اون رو به علت‌های بیرونی نسبت میدن. مثل پدر و مادر کنترل‌گری که از «سرکشی» بچه‌شون شکایت دارن و برای حل این مسئله به روانشناس مراجعه میکنن تا با کمک گرفتن از درمانگر، بچه رو سر به راه کنن، در حالی مشکل اصلی، رفتار خود والدین با فرزندشونه.
این دسته از افراد معمولاً برای برطرف شدن مشکلات بیرونی و شکایت از مسائل و مشکلات دیگران به روانشناس مراجعه میکنن، نه برای پیدا کردن مسئله و مشکل خودشون.
و مورد آخر افرادی که فاقد بینش هستند و کاملاً انکار میکنن که از مشکل یا بیماری خاصی رنج میبرن. این افراد، همراهانی دارن که اونها را وادار به مراجعه به مراکز درمانی میکنن.
به عبارت دیگه، با پای خودشون به روانشناس مراجعه نمی‌کنن و شکایت اصلیشون اینه که "من رو بدون دلیل اینجا آوردن". مثل فردی که میگه من هیچ مشکلی ندارم و فقط به خواست همسرم اینجا اومدم.
البته یادتون نره که وقتی یه نفر برای اولین بار میخواد به روانشناس مراجعه کنه، ممکنه نگرانی‌ها و ترس‌هایی هم داشته باشه و این به معنای نداشتن بینش نیست. سوالات و نگرانی‌هایی مثل اینکه:
_ آیا روانشناس به حرفام گوش می ده؟
_ آیا چیزی رو که میگم درک می کنه؟
_ مسخره ام می کنه یا بهم احترام میذاره؟
_ میتونه بهم کمک کنه؟
_ میتونم بهش اعتماد کنم یا نه؟
این ترس‌ها و نگرانی‌ها کاملا طبیعیه و هر کسی با میزان متفاوتی اونها رو تجربه می‌کنه. یک روانشناس حرفه‌ای، به این نگرانی‌ها و ترس‌ها، آشنایی کامل داره و با فراغ بال پذیرای شماست.
بنابراین این نیازه همه ماست که گاهی وقتا برای حل مشکلاتمون از فرد دیگه ای کمک بگیریم، به خصوص زمانی که تلاش ها و اقداماتی که انجام دادیم، نتیجه بخش نبوده، عملکردمون مختل شده، میزان اضطراب و نگرانیمون خیلی زیاد شده و احساس میکنیم که بعضی از رفتارهامون داره به خودمون و اطرافیانمون آسیب میزنه. اگرچه ممکنه بعضی از افراد به دلیل نداشتن بینش کافی، مشکلات خودشون رو انکار کنن و مراجعه به درمانگر رو ضروری ندونن!
همه توضیحات ...