نقد فیلم انجمن برف | Society of the Snow 2023
آقای بایونا و روزمرگی تراژدی و معجزه
نام انگلیسی: Society of the Snow
نام فارسی: انجمن برف
محصول: ۲۰۲۳ – اسپانیا، اروگوئه، شیلی
ژانر: ماجراجویی، هیجان‌انگیز
امتیاز: ۱.۵ از ۴ - 〇〇◐⬤
مصطفی ملکی
خوآن آنتونیو بایونا کارگردان خوش‌ذوقی‌ست که از همان سال ۲۰۰۸ و با فیلم «یتیم‌خانه» توانست جای خود را در سینمای تجاری و ژانری باز کند. بایونا به‌سرعت به دل هالیوودی‌ها نشست و در سال ۲۰۱۲ اثر قابل اعتنای «غیرممکن» را در سینمای هالیوود روی پرده برد. بایونا در نیمه‌ی دوم دهه‌ی ۲۰۱۰ نیز با فیلم «هیولایی فرا می‌خواند» نشان داد که تا چه حد روی مرز بین ماجراجویی، فانتزی و دلهره مسلط است و می‌تواند مخاطب سینمای سرگرمی را همراه خود کند. او که دیگر نام‌اش روی زبان‌ها بود وارد پروژه‌ی پنجم پارک ژوراسیک هم شد و اکنون دوباره قرار است پس از مدت‌ها در سینمای اسپانیایی‌زبان خودی نشان دهد.
روایت آقای بایونا موبه‌مو بر اساس واقعیتی هولناک است که بین ماه‌های اکتبر تا دسامبر سال ۱۹۷۲ در رشته‌کوه‌های آند بین اروگوئه و شیلی رخ داد. داستان واقعی از این قرار است که گروهی از بازیکنان یک تیم راگبی در مرکز اروگوئه قرار است برای چند روز به شیلی مسافرت کنند. در بین راه هواپیما میان برف‌ها و در میان ناکجاآبادی برف‌اندود سقوط می‌کند و نزدیک ۲۷ نفر از مسافران که اکثر آن‌ها همین اعضای تیم راگبی هستند زنده می‌مانند. آقای بایونا روایت خود را از طریق یکی از این جوان‌ها با نام «نوما تورکاتی» تصویر می‌کند و گویی نوما در حال روایت این حادثه است.
بایونا تا نقطه عطف اول فیلم خود همان کارگردانی است که می‌شناسیم. ضربآهنگ متناسب با برش‌ها و در نهایت استفاده‌ی مناسب از جلوه‌های ویژه و چفت شدن آن‌ها با جلوه‌های صوتی سانحه‌ای دلخراش را به‌خوبی مقابل چشم مخاطب تصویر می‌کند. بایونا در هنگام رخداد این سانحه آن‌قدر روی جزئیات صوتی و تصویری دقت دارد که حتی خرد شدن استخوان برخی مسافران را به‌گونه‌ای زجرآور شاهد هستیم. اما هنگامی که هواپیما در میان برف‌ها تبدیل به لاشه‌ای اوراق‌شده می‌شود و حال دیگر ماراتن بقا قرار است آغاز شود، گویی چشمه‌ی ذوق این کارگردان اسپانیایی نیز خشک می‌شود.
زمانی که رخداد اصلی و اتفاقات پس از آن را مطالعه می‌کنیم، شاهد دهشتی میان معجزه و تراژدی هستیم. آقای بایونا شاید دریچه‌ای که برای ورود روایت خود انتخاب کرده متناسب با آن واقعیتی که رخ داده نیست. در رخداد اصلی آن دوگانگی بین فقدان، نجات و در نهایت پرسش‌های جامعه از آدمخواری ۱۶ فرد باقی‌مانده باعث نوعی پرسشگری اخلاقی در ذهن مخاطب می‌شود. اما آقای بایونا در روایت خود همه‌ی پرسشگری را تبدیل به مونولوگ‌هایی ناموزون و بی‌جان از زبان نوما کرده است. کاراکترها در روایت آقای بایونا جان نمی‌گیرند که در ادامه مخاطب مجاب شود آن‌ها را همچون شخصیت‌هایی بپذیرد که سعی در زنده ماندن دارند. آقای بایونا در کل پرده‌ی دوم دچار روزمرگی می‌شود و شاید حادثه‌ی بهمن برای لحظاتی روایت او را جانی دوباره می‌بخشد. تمام پررنگی این حادثه به این سبب بوده که بازماندگان حادثه در هشت روز پس از سقوط برای بقا مجاب به مرده‌خواری می‌شوند. این «آن» و این گذرگاه اخلاقی در فیلم آقای بایونا در نیامده است و گویی همین پاشنه‌ی آشیل این کارگردان در روایت خود است. آقای بایونا در این روایت نشان می‌دهد که تا چه حد روی تکنیک‌های بصری و استفاده از نماهای مختلف تبحر دارد، اما در عین حال این ظرف تکنیکی و ظاهراً زیبا دچار ترک‌های فرمی است. زمانی که ظرف فرم دچار ترک باشد، محتوایی باقی نمی‌ماند. شاید مخاطب با مطالعه‌ی جزءبه‌جزء حادثه و به‌خصوص رخدادهای پس از نجات و قیاس آن با قاب‌هایی که آقای بایونا می‌بندد به کم‌عمقی روایت این کارگردان اسپانیایی‌زبان پی ببرد. آقای بایونا نه جسارت ورود به دلهره‌ی جسمی را دارد و نه توان پرداخت در دنیایی اکستریم و در نهایت او می‌ماند و سایه‌ای بی‌رمق از مفاهیمی چون اخلاق، بقا، تراژدی و در نهایت معجزه و ایمان
#نقد_فیلم #سینما #cinema #filmreview #فیلم #societyofthesnow
لینک حمایت از کانال:
حامی باش: https://hamibash.com/supportus/tippers
ما را در دیگر شبکه‌های اجتماعی هم دنبال کنید
اینستاگرام: Instagram: onefilmonelife
تلگرام: https://t.me/OnefilmOnelife
توئیتر: Twitter: OnefilmOnelife
نام انگلیسی: Society of the Snow
نام فارسی: انجمن برف
محصول: ۲۰۲۳ – اسپانیا، اروگوئه، شیلی
ژانر: ماجراجویی، هیجان‌انگیز
امتیاز: ۱.۵ از ۴ - 〇〇◐⬤
مصطفی ملکی
خوآن آنتونیو بایونا کارگردان خوش‌ذوقی‌ست که از همان سال ۲۰۰۸ و با فیلم «یتیم‌خانه» توانست جای خود را در سینمای تجاری و ژانری باز کند. بایونا به‌سرعت به دل هالیوودی‌ها نشست و در سال ۲۰۱۲ اثر قابل اعتنای «غیرممکن» را در سینمای هالیوود روی پرده برد. بایونا در نیمه‌ی دوم دهه‌ی ۲۰۱۰ نیز با فیلم «هیولایی فرا می‌خواند» نشان داد که تا چه حد روی مرز بین ماجراجویی، فانتزی و دلهره مسلط است و می‌تواند مخاطب سینمای سرگرمی را همراه خود کند. او که دیگر نام‌اش روی زبان‌ها بود وارد پروژه‌ی پنجم پارک ژوراسیک هم شد و اکنون دوباره قرار است پس از مدت‌ها در سینمای اسپانیایی‌زبان خودی نشان دهد.
روایت آقای بایونا موبه‌مو بر اساس واقعیتی هولناک است که بین ماه‌های اکتبر تا دسامبر سال ۱۹۷۲ در رشته‌کوه‌های آند بین اروگوئه و شیلی رخ داد. داستان واقعی از این قرار است که گروهی از بازیکنان یک تیم راگبی در مرکز اروگوئه قرار است برای چند روز به شیلی مسافرت کنند. در بین راه هواپیما میان برف‌ها و در میان ناکجاآبادی برف‌اندود سقوط می‌کند و نزدیک ۲۷ نفر از مسافران که اکثر آن‌ها همین اعضای تیم راگبی هستند زنده می‌مانند. آقای بایونا روایت خود را از طریق یکی از این جوان‌ها با نام «نوما تورکاتی» تصویر می‌کند و گویی نوما در حال روایت این حادثه است.
بایونا تا نقطه عطف اول فیلم خود همان کارگردانی است که می‌شناسیم. ضربآهنگ متناسب با برش‌ها و در نهایت استفاده‌ی مناسب از جلوه‌های ویژه و چفت شدن آن‌ها با جلوه‌های صوتی سانحه‌ای دلخراش را به‌خوبی مقابل چشم مخاطب تصویر می‌کند. بایونا در هنگام رخداد این سانحه آن‌قدر روی جزئیات صوتی و تصویری دقت دارد که حتی خرد شدن استخوان برخی مسافران را به‌گونه‌ای زجرآور شاهد هستیم. اما هنگامی که هواپیما در میان برف‌ها تبدیل به لاشه‌ای اوراق‌شده می‌شود و حال دیگر ماراتن بقا قرار است آغاز شود، گویی چشمه‌ی ذوق این کارگردان اسپانیایی نیز خشک می‌شود.
زمانی که رخداد اصلی و اتفاقات پس از آن را مطالعه می‌کنیم، شاهد دهشتی میان معجزه و تراژدی هستیم. آقای بایونا شاید دریچه‌ای که برای ورود روایت خود انتخاب کرده متناسب با آن واقعیتی که رخ داده نیست. در رخداد اصلی آن دوگانگی بین فقدان، نجات و در نهایت پرسش‌های جامعه از آدمخواری ۱۶ فرد باقی‌مانده باعث نوعی پرسشگری اخلاقی در ذهن مخاطب می‌شود. اما آقای بایونا در روایت خود همه‌ی پرسشگری را تبدیل به مونولوگ‌هایی ناموزون و بی‌جان از زبان نوما کرده است. کاراکترها در روایت آقای بایونا جان نمی‌گیرند که در ادامه مخاطب مجاب شود آن‌ها را همچون شخصیت‌هایی بپذیرد که سعی در زنده ماندن دارند. آقای بایونا در کل پرده‌ی دوم دچار روزمرگی می‌شود و شاید حادثه‌ی بهمن برای لحظاتی روایت او را جانی دوباره می‌بخشد. تمام پررنگی این حادثه به این سبب بوده که بازماندگان حادثه در هشت روز پس از سقوط برای بقا مجاب به مرده‌خواری می‌شوند. این «آن» و این گذرگاه اخلاقی در فیلم آقای بایونا در نیامده است و گویی همین پاشنه‌ی آشیل این کارگردان در روایت خود است. آقای بایونا در این روایت نشان می‌دهد که تا چه حد روی تکنیک‌های بصری و استفاده از نماهای مختلف تبحر دارد، اما در عین حال این ظرف تکنیکی و ظاهراً زیبا دچار ترک‌های فرمی است. زمانی که ظرف فرم دچار ترک باشد، محتوایی باقی نمی‌ماند. شاید مخاطب با مطالعه‌ی جزءبه‌جزء حادثه و به‌خصوص رخدادهای پس از نجات و قیاس آن با قاب‌هایی که آقای بایونا می‌بندد به کم‌عمقی روایت این کارگردان اسپانیایی‌زبان پی ببرد. آقای بایونا نه جسارت ورود به دلهره‌ی جسمی را دارد و نه توان پرداخت در دنیایی اکستریم و در نهایت او می‌ماند و سایه‌ای بی‌رمق از مفاهیمی چون اخلاق، بقا، تراژدی و در نهایت معجزه و ایمان
#نقد_فیلم #سینما #cinema #filmreview #فیلم #societyofthesnow
لینک حمایت از کانال:
حامی باش: https://hamibash.com/supportus/tippers
ما را در دیگر شبکه‌های اجتماعی هم دنبال کنید
اینستاگرام: Instagram: onefilmonelife
تلگرام: https://t.me/OnefilmOnelife
توئیتر: Twitter: OnefilmOnelife
همه توضیحات ...